De vrijheid van de oude dag: mijn waardigheid krijg je niet

Nu is het dus gebeurd. En dat gebeurde tijdens een concert van "Seeed". Aan mijn zijde: een vriendin van dezelfde leeftijd, haar dochter en de vriend van haar dochter, beiden rond de 25. Ik ben een van die mensen die echt wild danst als de muziek aanspreekt - ongeacht make-up, outfit en nonchalance. Op een gegeven moment merkte ik een hand achter in mijn bezwete nek - het vriendje van de dochter probeerde op vol volume met me te communiceren. En daar was de zin, in mijn oor: "Als ik jouw leeftijd heb, wil ik ook zo cool zijn."

Zo oud als jij. Oud. A L T. Dat sloeg aan. Het was vast bedoeld als compliment en daarom heel lief van de jongeman, maar toch met een bittere nasmaak. "Cool?" Past ja. Maar er is geen weg terug als je eenmaal "zo oud" bent. Betekent oud zijn dat je niet meer aantrekkelijk bent? Waarom klagen veel vrouwen dat ze na een bepaalde leeftijd vrijwel onzichtbaar zijn en niet meer worden opgemerkt door de maatschappij? En: waar kan ik nu nog op vertrouwen?

Ik had altijd een aantrekkelijk gezicht - althans dat werd mij vaak verteld - en een "moederlijk" figuur van jongs af aan, hoewel ik nooit werd en wilde worden. Ik vertrouwde dus volledig op wat de genen van mijn ouders in mijn gelaat achterlieten: Goede huid, grote ogen en volle lippen. Tot mijn 45e werd ik nauwelijks ouder, behalve de onaangename fronsrimpels op mijn voorhoofd, die ik al vrij vroeg, maar altijd discreet, had gladgestreken met een jaarlijkse Botox-injectie. Wie wil er de hele tijd nijdig kijken als je in een goed humeur bent? Ik heb daar nooit een geheim van gemaakt - de reacties waren en zijn nog steeds zeer verdeeld. Bij vrouwen merken mannen dat soort dingen dus niet op.

Wat te doen als het gezicht niet meer straalt zoals vroeger?

Sommige dames vroegen me enthousiast naar het adres van mijn huidarts, anderen vroegen me waarom ik me zo willoos onderwerp aan de dictatuur van de schoonheid. Het was onwaardig. Innemend. Zwak. De ene factie zweert bij puur natuur en wijst hulpjes als Botox, fillers of haarverf rigoureus af. Het lichaam moet geen consumptiegoed zijn, zeggen ze, en we moeten, indien mogelijk, vrij zijn van hunkeringen.De anderen hangen extensions in hun haar, pimpen hun borsten, lippen en voorhoofd en teisteren zichzelf van dieet naar dieet. En als ik naar tijdschriften kijk, vind ik of superslanke sterren in dure bikini's of het hele scala van het diversiteitsschoonheidsideaal - van curvy tot harig. Slechts in één opzicht lijken de foto's op elkaar: Alle vrouwen stralen.

Nu ben ik 47 en ik straal niet meer, althans niet zoals vroeger. Drie liter water helpt niet, acht uur slaap helpt niet, regelmatig sporten helpt niet, en al die dure cremes hebben slechts oppervlakkig nut.

Zo boek ik een afspraak bij een pas geopend schoonheidscentrum in Wenen. Onder de vergrotende spiegel van de betoverend aantrekkelijke eigenaresse is er geen bedrog; elke rimpel, elke gesprongen ader, elk puistje wordt zichtbaar. Het moest een "HydraFacial" worden, het geheime "better-aging" wonderwapen van Hollywoodsterren. Plus een andere traktatie die ik ken van Instagram: de damesscheren. "Dermaplaning" is een peeling met een scherp mesje dat niet alleen fijne gezichtshaartjes verwijdert, maar ook dode huidcellen. Hierdoor ziet de teint er frisser en stralender uit. En je kunt je na afloop vergapen aan je snorharen. Is dat onwaardig? Ben ik nu een van de vele veertigplussers die wanhopig proberen zo lang mogelijk "neukbaar", d.w.z. seksueel aantrekkelijk, te blijven?

Dear society, corrigeer je leeftijdsstereotypen

. De altijd obsolete Madonna krijgt deze eigenschap regelmatig toegeschreven. Waarom kan ze zich niet "naar haar leeftijd gedragen", vraagt men zich af. Zonder jonge minnaars, opzichtige outfits en schoonheidsoperaties? Tegenvraag: Wat zou passend zijn voor haar leeftijd (Madonna is 64)? Haar rozentuin verzorgen? Draag je een beige plooibroek? Taarten bakken? Of waarom niet gewoon uit de publieke belangstelling verdwijnen?

Wie heeft deze regels gemaakt? Wie bepaalt ze? Ik denk: De revolutie tegen de vreemde voorschriften die bepalen wat men wel en niet mag doen, moet allereerst plaatsvinden in de hoofden van de vrouwen. Als zij de vrijheid nemen om goedgehumeurd en individueel oud te worden, zal de rest van de samenleving na verloop van tijd ook zijn leeftijdsstereotypen corrigeren. Maar daar is veel moed voor nodig. Er is moed voor nodig om zowel grijze als geverfde manen te accepteren. Gezellige outfits zowel als schrale rokken. Zowel MILF's als oma's. Rimpels en Botox. Luiheid en fitness.

Zo mogen we ook leren van mannen, of in ieder geval van hun vrijheden, want die zijn zelfgemaakt. Zeker, mannen worden ook ouder. Ze worden dik, gerimpeld, kaal en slap. Maar omdat hun waarde - en dus hun waardigheid - niet alleen wordt bepaald door hun uiterlijk, hebben ze het een stuk gemakkelijker. Vrouwen bekritiseren zichzelf genadeloos. Bij mannen is de zaak vaak voorbij met een grapje en een schouderklopje. Simpelweg omdat ons eeuwenlang systematisch is geleerd dat ons levensgeluk grotendeels afhangt van uiterlijkheden. Ook mannen besteden nu veel aandacht aan hun uiterlijk en vertrouwen op het hele scala aan antiverouderingsproducten. Maar voor hen is dit nu een normale optie onder vele. Vrouwen daarentegen worden veel vaker geconfronteerd met gevolgen: Bodyshaming, opmerkingen, nare menopauze grappen, slechtere kansen in de baan. Dat moet ophouden. Ouder worden zonder er ouder uit te zien: Vroeg of laat wordt dat voor vrouwen onmogelijk.

De jongeman waarover ik je in het begin vertelde - als hij geluk heeft, wordt hij oud. Ouder dan ik nu ben. En dikker en kaler. Zijn onberispelijke vriendin? Zal op een dag diepe rimpels hebben, niet alleen rond de ogen, en haar boezem zal waarschijnlijk uitzakken. Ik wens hen een vol leven dat een stempel drukt, want elk jaar op deze planeet is kostbaar. Ik geloof in ouder worden met gemak en trots. Ouder worden is een voorrecht dat we moeten vieren.