De oude boot vaart soepeler: ik speel liever "Black Flag" dan "Skull and Bones".

De desillusie liet niet lang op zich wachten. Ik keek al jaren uit naar "Skull and Bones" en hield mijn hoop hoog ondanks alle slechte voortekenen. Maar het werd al snel duidelijk: "Skull and Bones" laat vooral zien hoe een piratenspel niet moet zijn. Je kunt hier meer over lezen in de recensie van mijn collega Phil.

De gebruikersaantallen van het "AAAA-spel" laten zien dat veel spelers er net zo over denken. Tot nu toe heeft het live piratenavontuur nooit de grens van één miljoen spelers overschreden. Tegelijkertijd groeit het aantal spelers van de spirituele voorganger "Assassin's Creed: Black Flag". Deze steeg met meer dan 200 procent tijdens de release van "Skull and Bones". Gamers willen dus al in de huid van een piraat kruipen, alleen niet in de wereld van "Skull and Bones".

Dit bevestigt mijn persoonlijke gevoel en ook wat ik in mijn omgeving hoor: Als je een echt piratenavontuur wilt, speel dan liever "Black Flag" dan "Skull and Bones" - ondanks het leeftijdsverschil. Ik denk dat "Skull and Bones" vooral in één ding slaagt: laten zien hoe goed "Assassin's Creed: Black Flag" eigenlijk was.

Mooie fantasie in de Caraïben

Terwijl "Skull and Bones" een live-spel is dat is ontworpen om het publiek zo lang mogelijk aan het scherm gekluisterd te houden met regelmatige seizoenen, was "Black Flag" een verhaalgedreven spel voor één speler. Het uitgangspunt is dus anders. Ik zou ze niet per se met elkaar vergelijken als "Skull and Bones" aan het begin niet als spin-off van "Black Flag" was bestempeld. De invloed van "Black Flag" valt niet te ontkennen. Sommige mechanieken zijn zelfs één op één overgenomen. Daarom ben ik des te meer teleurgesteld dat een spel met tien jaar ontwikkeltijd en een budget van 200 miljoen US dollar niet kan tippen aan zijn oudere broer.

Laten we de filmsequenties als voorbeeld nemen: "Black Flag" heeft geloofwaardiger animaties, levendiger personages en overtuigender dialogen. "Skull and Bones" probeert een RPG-aspect in te brengen met dialoogopties, maar deze beïnvloeden het plot nauwelijks. Het maakt niet uit wat ik aanklik, de NPC aan de andere kant gedraagt zich hetzelfde.

Een ander voorbeeld is de wereld waarin de verhalen zich afspelen: Het Caribisch gebied in "Black Flag" is adembenemend mooi, levendig en bijna naadloos te verkennen. Ik kan op elk moment het stuur loslaten, in zee springen en aan land zwemmen om een eiland te verkennen. Laadschermen zijn zeldzaam en ik kan ook aan boord van andere schepen gaan.

In "Skull and Bones" bestuur ik een schip, geen persoon. Ik vaar voortdurend langs beboste kusten of schijnbaar drukke gieterijen en denk bij mezelf: "Ik zou deze plek wel te voet willen verkennen". Maar het spelerspersonage kan dit alleen doen in geïsoleerde hubs die verborgen zijn achter laadschermen en is zeer beperkt in wat hij kan doen. Hij wordt gedwongen om vervelende dingen te doen, maar daarover later meer.

"Black Flag" richt zich op dingen die leuk zijn aan het (zwaar geromantiseerde) piratenleven: Zeilen terwijl ik zeemansliederen zing, koopvaardijschepen achtervolgen, kanonnen afvuren, met een touw omzwaaien en enteren, eilanden verkennen, schurken in elkaar slaan, forten veroveren, scheepswrakken plunderen, schatten zoeken, op wilde dieren jagen en rum drinken met mijn piratenvrienden. De wereld ligt voor me open en niemand kan me kwaad doen.

Deze machtsfantasie is het verleidelijke aan "Black Flag". In dit spel kan ik mezelf verliezen, de tijd vergeten en - hoe eenvoudig het ook klinkt - een piraat zijn.

Kookpot in plaats van zeeslag

Het lukt "Skull and Bones" helaas niet om dit gevoel over te brengen. In plaats van me een piraat te voelen, voel ik me een handlanger. Ik zoek moeizaam naar blauwdrukken, oogst grondstoffen in een fantasieloze minigame, maak zelf een nieuwe scheepsromp bij de smid en kook vervolgens voor mijn bemanning hun verdomde vis. Tijdens dit hele proces moet ik oppassen dat ik mijn inventaris niet te vol maak. Kun je je voorstellen dat kapitein Jack Sparrow - een echte piraat - een van deze taken uitvoert? Precies.

Als ik eenmaal zeil, beweeg ik mijn schip in de richting van een gloeiend pictogram om een pakketje af te leveren of met iemand te praten. Niet bepaald spannende missies voor een piraat. Als ik toch in een zeegevecht terechtkom, heb ik een breed arsenaal aan wapens tot mijn beschikking. Maar elke keer als ik de schadecijfers van mijn aanvallen zie en het haperen van de gezondheidsbalk van de vijand, word ik overmand door verveeld verdriet. Ik wil schieten, niet malen.

"Black Flag" laat dit toe: ja, mijn arsenaal is zeer beperkt. En toch voel ik me een stuk machtiger als mijn volle breedte het vijandelijke schip doorboort en mijn bovendek in rook is gehuld. Ik richt de zwenkbare, kleinere kanonnen behendig op de zwakke punten van mijn tegenstander en steek de kapitein neer in de volgende enter-sequentie (niet alleen een cutscène!).

"Assassin's Creed: Black Flag" komt ook de fantasie van zeeslagen beter tot zijn recht. Dus in plaats van te wachten tot de uithoudingsvermogenbalk van mijn bemanning is opgeladen zodat ik weer op volle snelheid verder kan varen, installeer ik liever een tien jaar oud spel.

Dit zou de komende jaren wel eens helemaal op de schop kunnen gaan en opnieuw uitgebracht worden als remake. Er circuleren op internet in ieder geval geruchten over "Project Obsidian" van betrouwbare bronnen. Of het juweeltje "Assassin's Creed: Black Flag" daadwerkelijk een remake nodig heeft, is een discussie voor een andere keer. Maar tot die tijd zet ik, net als duizenden gamers in de Animus, koers naar de Caraïben. Volle kracht vooruit!