De "Silent Hill 2" remake is een verrassend goed horroravontuur

Konami's PS2-meesterwerk "Silent Hill 2" keert terug als remake met volledig vernieuwde graphics en gameplay. Voor mij is dit de perfecte gelegenheid om een enorme kenniskloof te dichten - ik heb nog nooit een spel uit de langlopende Japanse gamereeks gespeeld.

Mijn verwachting van de nieuwe editie wordt overschaduwd door veel scepsis voor de release. De verantwoordelijke ontwikkelstudio "Bloober Team" heeft zichzelf niet bepaald in roem gehuld met zijn vorige releases zoals "Layers of Fear" of "The Medium". De vooraf uitgebrachte trailers werden ook begroet met veel twijfel en wantrouwen onder de fans.

Ik ben des te meer verbaasd - ja, ronduit geschokt - over hoe enthousiast ik ben over het spel. "Silent Hill 2" is gewoon briljant en overtuigt me, zelfs zonder het origineel gespeeld te hebben. Het is niet alleen een van de beste spellen van het jaar, maar ook een van de beste horrorgames die ik ooit heb gespeeld.

Dit zegt 'Silent Hill'-fan Cassie Mammone over de nieuwe editie

Onze freelance auteur Cassie heeft het origineel ook gespeeld - als jarenlange fan vindt ze de nieuwe editie ook een succes: "De remake speelt tongue-in-cheek met de verwachtingen die ik heb op basis van het originele spel. Items en gebeurtenissen die ik herken uit het origineel zijn verplaatst, anders gepresenteerd en verrassen me. Het is gaaf om vanuit een nieuw, intiemer perspectief in deze bekende maar toch verrassende wereld van Silent Hill te duiken. Ik heb een paar uur gespeeld en ik ben benieuwd of de remake het hoge niveau kan vasthouden en of het de kwaliteit van een 'Resident Evil 4' remake kan evenaren".

Psychologische horror bij uitstek

Wat ik vooral leuk vind aan "Silent Hill 2" is de surrealistische sfeer. Ik categoriseer het ergens tussen "Twin Peaks" en Japanse horrorverhalen à la "The Ring". Het cryptisch vertelde en mysterieuze verhaal draagt hier aanzienlijk aan bij.

James Sunderland ontvangt een brief van zijn overleden vrouw. Daarin staat dat ze op hem wacht in het gelijknamige stadje Silent Hill. In plaats van zijn vrouw vindt James Silent Hill, een spookstad gehuld in dichte mist en vol met groteske en bloeddorstige monsters.

Ik krijg niet veel achtergrondinformatie tijdens het 16 uur durende verhaal. In tegenstelling tot andere horrorgames zoals "Resident Evil" heeft "Silent Hill 2" geen onnodig gedetailleerde B-filmplots en bizarre verklaringen. De psychologische horror, het lijden en de angst die James voelt terwijl hij zich een weg vecht door de door monsters geteisterde stad staan centraal.

Tijdens zijn reis ontmoet James andere verloren zielen die in Silent Hill zijn verdwaald en langzaam gek worden. Op een begraafplaats ontmoet ik Angela, die wanhopig op zoek is naar haar moeder in de stad. Ik vind Eddie in een vervallen flat, die zijn ingewanden uitkotst van angst en schrik. Bij het stadsmeertje ontmoet ik Maria, die sprekend lijkt op James' overleden vrouw en hem wil verleiden.

Deze uitstekend geënsceneerde en bizarre ontmoetingen zijn de hoogtepunten van de verhaallijn van het spel. Met hun bizarre dialogen en verontrustende muziek voelen ze aan als een David Lynch koortsdroom. Geniaal.

Mist en duisternis

Zelden heeft een spel zo goed in een seizoen gepast als "Silent Hill 2" in de koude en grijze herfst. James wordt begroet door een ongewoon dichte mist als hij aankomt in het winderige stadje. In de koude soep van mist loeren om elke hoek groteske figuren die van plan zijn me te vermoorden. Ik kan bijna niets zien en moet me altijd voorzichtig door de grijze sluier bewegen. Is dat een dodelijk monster voor me of is het gewoon het silhouet van een etalagepop?

Als ik niet door de straten van Silent Hill waad, verken ik de interieurs van vervallen flats, hotels en ziekenhuizen. Daar wordt mijn zicht niet beperkt door mist, maar door een verstikkende duisternis. Uitgerust met een zwakke zaklamp baan ik me een weg door de donkere gangen van afbrokkelende en vervallen gebouwen. De duisternis is beklemmend; overal zouden afzichtelijke monsters op de loer kunnen liggen. Mijn lamp geeft steeds de geest. Het verkennen van de gebouwen voelt bijna claustrofobisch. Ik zit gevangen en wil hier weg.

Waar het origineel uit 2001 vertrouwde op een camera op afstand en deels vaste camerastandpunten, volg ik de actie in de remake vanuit een close-up over-de-schouder-perspectief. Gelukkig maar, want zo kan ik optimaal genieten van de griezelig mooie beelden van het spel.

De omgevingen barsten van de kleine details. Haarscherpe texturen worden aangevuld met bewegende accenten, zoals dwarrelende bladeren of kruipende insecten. De personagemodellen maken indruk met geloofwaardige gezichtsuitdrukkingen en geweldige animaties. De zware mist ziet er zo volumineus uit dat ik hem letterlijk op mijn gezicht kan voelen. In donkere gebieden laat de lumenverlichting van Unreal Engine 5 zijn spierballen zien. Prachtig.

Eén nadeel op de PS5: de ray tracing reflecties hebben een lage resolutie en laten vaak korrelige reflecties achter in plassen en andere oppervlakken. Opwaardering naar 4K laat in sommige situaties ook lelijke artefacten achter in het verder harmonieuze totaalbeeld. Deze onvolkomenheden stoorden me echter niet al te veel.

Bashen en schieten

In het begin ben ik alleen uitgerust met een geïmproviseerde houten knuppel. Na verloop van tijd speel ik ook vuurwapens vrij. Met dit beperkte arsenaal moet ik het opnemen tegen het walgelijke gebroed van de hel in Silent Hill. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De wezens rennen en springen op me af zonder rekening te houden met slachtoffers. Sommigen kotsen me onder met bijtend zuur, anderen vallen me aan met messen. De gevechten kunnen bijzonder uitdagend zijn in kleine ruimtes zonder veel ontsnappingsroutes.

Het gevechtssysteem is eenvoudig maar effectief - ik kan alleen ontwijken, schieten of slaan. Dankzij de perfect geïmplementeerde besturing en de weerstand in de adaptieve triggers van de PS5-controller is dit erg leuk, vooral in close combat. Mijn adrenaline schiet regelmatig omhoog als het me lukt om een monster met een stoot in het gezicht met het laatste van mijn krachten neer te halen.

Als het beest eenmaal op de grond ligt, schop ik het nog een paar keer voor de zekerheid. En dan nog een paar keer. Je weet nooit of ze weer opstaan. James schreeuwt en maakt dierlijke geluiden, de adaptieve trekkers vechten terug en kraken. Het voelt gewoon verdomd goed.

De vijanden zien er niet alleen dreigend uit, ze klinken ook verdomd eng met hun ratelende, knorrende en schreeuwende geluiden. De soundscape van het spel is over het algemeen erg goed gedaan en draagt aanzienlijk bij aan de beklemmende horrorsfeer. De actie wordt begeleid door een verontrustende soundtrack, die wordt aangevuld met gedempte, bonkende of rammelende geluiden die in de muziek zijn verweven.

De PS5-controller heeft een PS5-controller.

De PS5-controller wordt ook meegenomen in de soundscape. Als er een monster in de buurt is, word ik gewaarschuwd door radiogeluiden uit de luidspreker van de controller. Als ik de signalen hoor, ben ik bang dat er iets ergs staat te gebeuren. Als ik de signalen niet hoor, vind ik de stilte verdacht. Ik kan me niet ontspannen. Het is deze dreigende sfeer die het spel kenmerkt en het onderscheidt van andere grootheden in het genre zoals "Resident Evil".

Niets voor puzzelliefhebbers

In "Silent Hill 2" moet ik niet alleen vechten tegen groteske wezens, maar ook veel puzzelen. De buitengebieden en vooral de verschillende gebouwen in de stad zitten vol lastige opdrachten die ik moet oplossen om verder te komen. Vergeleken met het origineel zijn er veel nieuwe puzzels toegevoegd en oude puzzels uitgebreid. Het uitgebreide levelontwerp betekent dat de lengte van het spel is verdubbeld van ongeveer acht uur naar ruim 16 uur.

De binnengebieden doen me denken aan kerkers uit "The Legend of Zelda", waarin ik door verdiepingen met gesloten deuren, verborgen voorwerpen en vijanden moet navigeren. De hersenkrakers die ik moet oplossen strekken zich vaak uit over meerdere kamers. Geduld, oplettendheid en combineren worden beloond. Als je gedachteloos door de gangen rent zonder de omgeving en de overzichtskaart zorgvuldig te analyseren, geef je het snel op in frustratie.

Hoewel ik dol ben op de spannende puzzels, zijn sommige binnengebieden veel te uitgebreid. Door de te uitgebreide kerkers heeft het spel hier en daar last van pacingproblemen, wat sommige ongeduldige horrorfans zou kunnen afschrikken. Maar dat is klagen op een heel hoog niveau.

"Silent Hill 2" is verkrijgbaar voor PS5 en PC. Ik heb de PS5-versie gespeeld voor deze getest.