20 jaar "World of Warcraft": Toen ik jong was en de wereld enorm

Ik herinner me nog levendig het gevoel van ontzag toen ik in februari 2005 met mijn nieuwbakken paladijn door de bossen van Elwynn Forest dwaalde, mijn ogen wijd opengesperd bij alle wonderen die er te ontdekken waren. Het knusse geknetter van het vuur in de gezellige herberg in Goldshire, bijvoorbeeld. Of het gehuil in de verte van een gevreesde gnoll genaamd Hogger - elk moment was gevuld met een bijna tastbare magie die ik nooit eerder had ervaren.

Ik kan bijna niet geloven dat het bijna 20 jaar geleden is dat ik voor het eerst voet zette op de wereld van Azeroth. Tijd om herinneringen op te halen en een spel te vieren dat een grote invloed heeft gehad op het MMO-genre - en dat nog steeds doet.

Toen reizen nog een avontuur was

Er was eens een tijd dat mijn gildegenoot en ik ons voornemen hadden om van Goldshire naar Ashenvale te reizen. Met andere woorden, van de mensenwereld naar de wereld van de nachtelven, waarvan ons werd verteld dat het het mooiste gebied in het hele spel was.

Er stond ons een reis in het onbekende te wachten: we hadden op dat moment nog niet eens level 15 van de maximale 60 bereikt. Er waren nauwelijks video's die vooruitliepen op de verrassing op het internet in 2005 - YouTube werd pas in datzelfde jaar opgericht. En gewoon een nachtelfpersonage maken zou te eenvoudig zijn geweest. We waren tenslotte avonturiers!

Gevoed door onze nieuwsgierigheid was de aantrekkingskracht van het onbekende de enige gids die we nodig hadden. In onze verbeelding waren we de metgezellen uit "Lord of the Rings". Het doel: heen en terug. Wat kon er misgaan?

Eerst namen we de dieptetrein van Stormwind naar Ironforge richting het noorden. Daar werd ons door een ervaren dwergkrijger uitgelegd dat we eerst de besneeuwde heuvels van Dun Morogh moesten oversteken en dan via de bergpas in Loch Modan de moerassen in moesten. Ergens zou een schip zijn dat ons naar het andere continent zou brengen. Vanaf dat moment zouden we er alleen voor staan: Ons pad zou ons door gevaarlijke stukken land voeren waar monsters en beesten ver boven ons niveau op de loer lagen - en zelfs het vijandelijke gebied van de Horde!

Onverschrokken en verbaasd dwaalden we door het adembenemende landschap. Besneeuwde kloven en gigantische meren trokken urenlang aan ons voorbij. We verwonderden ons over de majestueuze, door dwergen gebouwde dam van het loch en vluchtten voor spinnen en andere angstaanjagende wezens waarvan het niveau zo hoog was dat er in plaats van een nummer alleen een schedel werd weergegeven.

Toen we de savanneachtige woestenij van Kalimdor bereikten, werd het echt gevaarlijk. We wilden nooit echt van de gebaande paden afwijken. Het risico om per ongeluk gemene wezens aan te trekken waar we niet tegen opgewassen waren, was te groot. Maar toen leidde ons pad ons dwars door het centrum van een Horde-nederzetting - de Crossroads.

Opgeven was geen optie. Daarvoor waren we al te ver gekomen. Dan het ergste scenario: terwijl we ongemerkt langs de nederzetting probeerden te glippen, werden we opgemerkt door een groep orks en trollen. Mijn gildebroeder en ik, verbonden via Teamspeak in voicechat, riepen tegelijkertijd:

"Ren voor je leven!"

We renden voor alles wat we waard waren, biddend dat we niet blindelings op een groep monsters of - erger nog - op nog angstaanjagender horde gespuis zouden stuiten. Maar we hadden geluk. Met wat aanvoelde als het "laatste" van onze krachten, bereikten we de eerste uitlopers van een betoverd bos: Ashenvale, het rijk van de nachtelven.

We hadden onze bestemming bereikt.

Maanlicht en magie: in het rijk van de fluisterende geesten

Ashenvale, het oude hart van Kalimdor, een rijk van smaragdgroene schemering en fluisterende winden. Het was ver na middernacht. Maanstralen dansten op het bladerdak en schilderden glinsterende patronen op de bemoste grond waar oude bomen hun knoestige wortels diep in de aarde groeven. Mysterieuze maanbronnen glinsterden in verborgen open plekken; hun water stroomde met de magie van slapende dromen. De hordesmannen en -vrouwen? Ze durfden de grenzen van het heilige woud niet over te steken.

Maar voor mijn gildemaatje en mij zongen de geesten van het woud in elk ritselend blad en kabbelend beekje. We dachten bijna dat we de geur van dennen en vochtige aarde konden ruiken terwijl de paden zich door een doolhof van torenhoge bomen en bloemen slingerden. We waren veilig - voor nu. Want onder de vredige schoonheid schuilde een diepe wildheid.

Schaduwen dwarrelden door het kreupelhout en het gefluister van de nachtelijke winden voerde de kreten van jagers en opgejaagden naar ons toe. Verborgen in de diepten van het bos lagen oude ruïnes die vertelden over vergeten gevechten en de geheimen van het verleden. Ashenvale was een plek van magie en verwondering, waar de natuur heerste in al haar pracht - en wreedheid.

Een tijd lang zwierven we door de mystieke bossen van het elfenrijk, deden ervaring op en kregen nachtelfenuitrusting en -wapens. Toen we op level 25 eindelijk terugkeerden naar de steden en dorpen van de mensen van Stormwind, voelden we ons getransformeerd. Onze ogen weerspiegelden de wijsheid van de oeroude wouden, onze herinneringen de avonturen van Ashenvale - ervaringen die nog verborgen waren voor de jonge avonturiers in het vredige Elwynn Forest.

Ah, als ze eens wisten wat hen nog te wachten stond!

Een jubileum van legendes: 20 jaar World of Warcraft

Ja, "World of Warcraft" heeft mijn verbeelding altijd kunnen prikkelen als geen ander spel. Het was mijn tweede thuis. Een plek waar ik vrienden maakte en avonturen beleefde die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Van de epische raids met mijn eerste guild in Molten Core tot de gezellige avonden voor het veilinghuis in Ironforge - elke herinnering is een kostbare schat die ik voor altijd in mijn hart zal dragen.

En zo ging er twee decennia geleden een portaal open naar een andere wereld - een wereld vol magie, avontuur en eindeloze mogelijkheden. "Sindsdien heeft World of Warcraft miljoenen spelers betoverd en een generatie gevormd. Het is een spel dat ons heeft geleerd samen te werken, uitdagingen te overwinnen en nooit op te geven, zelfs niet als de kansen tegen ons zijn.

We hebben zij aan zij gevochten met dappere heldinnen en iconische legendes, oude draken verslagen en de donkerste hoeken van Azeroth verkend. We hebben vriendschappen voor het leven gesloten en onvergetelijke momenten beleefd die ons voor altijd zullen verbinden. Voor mij is "World of Warcraft" vandaag de dag nog steeds meer dan alleen een spel.

Het is een epos dat we allemaal helpen schrijven.