Wat ik pas weet sinds ik moeder van twee kinderen ben geworden

Toen mijn eerste kind werd geboren, stond mijn wereld op zijn kop. Alles was nieuw, alles was spannend, alles was magisch. Maar tegelijkertijd ongelooflijk vermoeiend en intens.

Op een gegeven moment was een half fatsoenlijk dag- en nachtritme terug en werden de tijdberekeningen zeldzamer. Ik kende alle trucs, van het rustgevende geluid van de stoomventilator tot de federale map onder de matras voor een verstopte neus. Ik kon luiers verschonen in het donker en kon een hele week boodschappen opbergen in de kinderwagen. En ik was eraan gewend geraakt dat me-time een luxegoed was geworden. Kortom: ik was aangekomen in mijn nieuwe leven als moeder.

Dan kwam het tweede kind. Been there, done that - right?

Ik moet zelf hardop lachen. Vooral omdat de vrienden ons van tevoren hadden gewaarschuwd. "Eén is niet één," voorspelden ze. "Je zult zien," niet dat mijn man en ik ze niet serieus namen. We hadden veel respect. Maar nu weten we hoe het zit, dachten we. In werkelijkheid zette het tweede kind van bijna vier jaar geleden alles weer op zijn kop. We hadden het massaal onderschat. Ik deel hieronder tien van mijn verrassende inzichten. De regel is: alles is subjectief, mijn ervaring hoeft niet de jouwe te zijn.

1. Elk kind is anders

Dit klinkt afgezaagd, maar dat is het ook. Alle trucs en handvatten na drie jaar ouderschapservaring waren nu net zo nutteloos als babyschoentjes aan babyvoetjes. De tweede dochter leek er een vast punt van gemaakt te hebben de voorkeuren en eigenaardigheden van haar grote zus te minachten. Pram? Stom. Nuggi? Nog gekker. Slapen? Helemaal stom en hooguit een uurtje per keer. Over slapen gesproken ...

2. Je kunt altijd wat vermoeider zijn

De dochters hadden niettemin ruzie als het ging om een goede nachtrust. De een had moeite om in slaap te vallen, de ander om in slaap te blijven. En op een gegeven moment sliep ik nauwelijks meer. De uitputting had een nieuw niveau bereikt. Vanaf dat moment had ik maar één antwoord op alle vragen, van "Hoe gaat het?" tot "Heb je plannen voor het weekend?": "Slapen zou wel weer gaaf zijn!"
.

3. Ik heb vijf handen nodig

Tijdens de eerste babyvakantie leefde ik volgens het stap-voor-stap principe. Ik gaf hem borstvoeding, legde hem daarna te slapen, had tijd om te douchen, ruimde snel de vaatwasser uit voordat hij weer wakker werd, zette hem in de kinderwagen, deed boodschappen, gaf weer borstvoeding, legde hem te slapen, en vond misschien nog een paar minuten voor een dutje. Mooi achter elkaar.

Met de tweede werd het complexer. Laten we het het multitasking zigzagprincipe noemen: ik gaf borstvoeding terwijl ik kookte (ja, met sling werkt het) en vertelde grote zus een verhaaltje, ruimde aan de zijkant de vaatwasser uit en dekte de tafel. Ik deed de boodschappen terwijl ik de driejarige met één hand door de winkel sleepte en met de andere de kinderwagen wiegde om de vermoeide baby in slaap te krijgen. Ik kon alleen maar dromen van mijn eigen dutje tussendoor. Kort voordat kind twee werd geboren, besloot kind één dat hij voortaan geen dutje meer hoefde te doen.

4. Het werk neemt exponentieel toe

Het tweede kind loopt gewoon mee? Een leugenaar (yep, mannelijk) die dat zegt! Het werk is niet eens verdubbeld, het is exponentieel toegenomen. In plaats van één keer ruim ik nu vijf keer per dag de woonkamer op. De handstofzuiger is mijn nieuwe BF, die nooit van mijn zijde wijkt. En ik breng ongeveer evenveel tijd door in het washok als in de woonkamer.

Zelfs terwijl ik deze gedachten draai, stapelt de volgende stapel vuile was zich daar alweer op ... De wasberg van een gezin van vier is zo groot dat hij hieronder een eigen rubriek verdient.

5. De wasberg groeit en groeit

Dankzij de was, voel ik me als Sisyphus die de steen de berg op rolt, om hem vervolgens weer in het dal te zien tuimelen. Ik beklim nu bijna dagelijks de wasberg. En zelfs als ik de vuile stukjes in de wasmachine peper, lijken er nog drie in de wasmand te belanden. Met één kind was de was veel, maar beheersbaar. Toen kwam er een dubbele verhoging. Tweede kind plus eerste kind met grotere kleren - resultaat: veel meer volle wasmachines.

6. Vanaf nu nergens meer tijd voor

Terwijl het zorgwerk thuis vertienvoudigd leek te zijn, leek er tijd verloren te gaan. "Kun je even snel ..." ontlokte bij mij opvliegers in de eerste dagen na de tweede bevalling. Nee, ik heb geen tijd voor een snel telefoontje of een snelle e-mail. Ik ben blij als ik naar het toilet kan zonder kinderen op mijn hielen (meer onder punt 8).

Hier is een anekdote: "Ik heb vandaag moederdag en kom er pas morgen aan toe je e-mail te lezen," sms'te ik eens een geïnterviewde die om een snel antwoord had gevraagd. "Oké, geniet van je vrije dag," antwoordde ze. "Ik heb geen vrije dag. Ik zorg voor de kinderen," antwoordde ik. Onlangs nam de vrouw onverwachts contact met me op. Ze is moeder geworden en herinnerde zich ons gesprek van toen. "Ik weet nu precies wat je bedoelde," liet ze me weten
.

7. Het paar is nu een organiserend team

De momenten dat ik mijn dochter aan mijn man kon overhandigen voor wat me-time zijn voorbij. De taakverdeling begon meteen na de tweede geboorte: ik zorgde voor de baby vanwege de borstvoeding, hij voor de grotere. Dat gaat door tot op de dag van vandaag. Hij maakt het eten klaar, ik doe de kinderen in bad. Hij brengt kind één naar bed, ik breng kind twee naar bed. Of omgekeerd. Daarna wachten de keuken, snackboxen, de was en de planning nog op de vermoeide ouders. Waar we vroeger elkaar konden aflossen, worden we nu allebei uitgedaagd. En permanent. De geliefden vormen een organisatieteam en proberen geliefden te blijven. Een krachttoer die soms beter, soms slechter werkt.

8. De stilteruimte is de laatste heilige plaats

Je weet dat je moeder of vader bent als je je zaken niet meer alleen kunt doen. Dat klonk absurd, zelfs voor mijn kinderloze vroegere zelf. Vandaag bevestig ik: het is de waarheid. Bij het eerste kind moest ik lachen om het feit dat hij of zij weigerde de badkamer te verlaten. Met de tweede heb ik helemaal niet gelachen. Het goede nieuws is dat het beter wordt. Omdat de kinderen opgroeien en je af en toe met rust laten. Maar ook omdat je er op een gegeven moment niet meer voor terugdeinst om de sleutel van de deur om te draaien. Drie minuten alleen op de pot betekent immers drie minuten kostbare me-time.

9. Men komt altijd te kort

Het voormalige enige kind was plotseling grote zus en moest voortaan delen en wachten. Daardoor worstelde ze non-stop om aandacht. Dit dreef het zusje er op zijn beurt toe om te vechten voor aandacht - met handen, voeten en stem. Tot op de dag van vandaag schiet één ding altijd tekort. En op een gegeven moment wrijven ze je neus erin. Alles is oneerlijk, alles is gemeen. Je legt uit, arbitreert, verdeelt, loopt. En je beseft dat je iemand toch altijd tekort doet. De kinderen, maar ook je partner, het huishouden of jezelf.

10. Ik ben meer ontspannen

De eisen nemen af met het tweede kind, de rust groeit. Terwijl ik bij de eerste nog nauwgezet de badtemperatuur controleerde met de thermometer, stak ik bij de tweede gewoon mijn hand in het water. Niet te warm, niet te koud, dus perfect en erin. Terwijl ik bij de eerste alle atypische babygeluiden en pijntjes googelde, koos ik bij de tweede voor een pragmatische aanpak. Als het morgen nog steeds zo is, ga ik naar de kinderarts. Bij het eerste kind wilde ik alles perfect doen, maar nu weet ik dat het toch niet gaat lukken. En dat is helemaal OK.

Ja, de vrienden hadden gelijk. Eén is niet één. En twee kinderen zijn soms net zo stressvol als drie. Toch is één kind geen kinderspel. Want één is pas één als je er twee hebt. De berekening met liefde is veel minder ingewikkeld: die verdubbelt eigenlijk. Ik heb er geen seconde spijt van dat ik een tweede kind heb gekregen. Eén kind is het grootst. Twee is het grootst.