Sleeping solo: Waarom gescheiden bedden niets zeggen over de liefde

Het is geen noviteit dat niet alle geliefden ook een bed delen: Het intellectuele paar Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir sliepen en leefden het grootste deel van hun gepassioneerde liaison gescheiden. Het kleinburgerlijke milieu keek hen argwanend aan, maar de twee bleven trouw aan het pact dat ze op zeer jonge leeftijd voor het leven hadden gesloten. "Dichtbij of veraf, ik ben helemaal van jou," schreef Beauvoir in een van haar beroemde liefdesbrieven. Nou. Zelf sta ik niet open voor een open relatie zoals het Franse stel dat was. Maar ik sta beslist open voor "LAT", het "samen apart leven" model van leven. En als dat om een of andere, zeer waarschijnlijk financiële, reden niet mogelijk is, geef ik persoonlijk de voorkeur aan het "SAT"-model, d.w.z. "Samen uit elkaar slapen", ook wel losjes "Sleep Divorce" genoemd.

Gescheiden bedden: geen symbool van verdwaalde liefde

"Slaapscheiding" - deze uitdrukking geeft echter uitvoering aan wat gescheiden bedden voor veel mensen betekenen: Het houdt geen stand. Ik ben gewend geraakt aan de blikken die ik krijg voor deze levensbeslissing. Mijn subjectieve waarneming is dat degenen die liever alleen slapen vaak hun aanspraak op de grote, de ware, de enige geldige liefde wordt ontzegd. Ruimtelijke afstand wordt gelijkgesteld aan emotionele afstand.

Ik heb niets tegen lepelen, knuffelen en handen vasthouden in bed, ik heb niets tegen marathonseries samen, ik heb niets tegen seks 's avonds of 's ochtends. Maar tussendoor wil ik gewoon slapen. Diep en degelijk. Zonder de geforceerde besprenkeling van de TV die sommige mensen nodig hebben om rust te vinden. Zonder mezelf winderigheid te moeten ontzeggen, zonder me schuldig te voelen als ik snurk, zonder geïrriteerd te zijn als er tegen me gesnurkt wordt, zonder wederzijdse dekenroof. Zonder slaapproblemen als mijn partner tot in de kleine uurtjes naast me zijn mysterieroman leest, zonder doorslaapproblemen als hij onrustig draait, in zijn dromen praat, met zijn tanden knarst of veel vroeger opstaat dan ik. Voor mij is het bed geen symbool van liefde. Of voor de kwaliteit van het seksleven. Het is gewoon een bed. Waarin men slaapt. Indien mogelijk gedurende ongeveer acht uur zonder onderbreking.

Samen slapen: vrouwen worden makkelijker wakker

Sinds 2007 weet ik dat mijn behoefte aan nachtelijke rust niets te maken heeft met koudheid van hart. Volgens een studie van de gedragsbioloog John Dittami van de Universiteit van Wenen uit dat jaar is het evolutionair bepaald. Het slaapgedrag van kinderloze, ongehuwde, heteroseksuele paren werd onderzocht met behulp van meetapparatuur en interviews. Het resultaat: vrouwen slapen aanzienlijk slechter in aanwezigheid van mannen dan omgekeerd. De veronderstelling is: Vrouwen sluimeren niet zo diep omdat ze in een ver verleden alerter moesten zijn op gevaar. Met een lage drempelwaarde voor omgevingsgeluid zorgt de natuur ervoor dat vrouwen 's nachts sneller horen, bijvoorbeeld als hun kind onrustig wordt.En vandaag? Onrustige mannen zorgen ook voor omgevingsgeluid. Bovendien heeft het vrouwtjeshoofd meer nachtelijke rust nodig dan het mannetje: Uit een studie van het gerenommeerde Britse Loughborough Sleep Research Centre bleek dat vrouwen hun hersenen intensiever gebruiken en daarom langere rustperiodes nodig hebben.

Gevoelens zijn niet gebonden aan een bed

Overigens was ik in 2007 32 jaar oud. Ik had een kort huwelijk met een intens snurkende man voor me. Ik was voortdurend prikkelbaar, oververmoeid, grillig en slecht in mijn werk. Ik heb zelfs een auto-ongeluk veroorzaakt. Niet goed. Vandaag ben ik 47 jaar, een leeftijd waarop mensen gemiddeld slechter slapen dan toen ze jong waren. Het permanent delen van een bed met een man - vakanties of logeerpartijen hier uitgesloten - komt niet meer in me op. Ik heb mijn slaap nodig om van het leven te kunnen genieten en mijn werkdruk aan te kunnen. Ik wil niets meer uitproberen, ik weet wat goed voor me is. En dus ook voor mijn relatie. Dit hedonisme ontwikkelde zich echter niet van de ene nacht op de andere: In de loop van mijn scheiding raadpleegde ik een therapeut - en van haar wijze zinnen heb ik vandaag de dag nog steeds profijt. Alles was goed met me, zei ze. Pluralistische koppelmodellen zouden zich ondertussen meer richten op individuele vrijheden. Met andere woorden, sinds er geen uniform bindend referentiesysteem meer is voor groot geluk, durven mensen nu veel vaker te kiezen wat het beste past bij hun persoonlijke geluk.

Je eigen spelregels ontwikkelen voor de behoefte aan nabijheid

. Het is nu een kwestie van onderhandelen wat bij beide partners past uit de overvloed aan mogelijkheden. Dit geldt natuurlijk ook voor de keuze van het nachtkamp. Paren die niet samen in hetzelfde bed slapen of zelfs niet in dezelfde flat wonen, moeten hun eigen regels ontwikkelen over hoe ze hun behoefte aan nabijheid willen beleven. En stellen die graag een bed delen kunnen net zo fantastisch gelukkig zijn.

Dus was ik gewoon te ongeduldig met mijn partners? Maakt niet uit. Ik slaap goed, alleen het liefst alleen. Wat mij belangrijk lijkt voor ieder van ons is de mogelijkheid om te kiezen. Zonder een schuldig geweten, maar met des te meer rust. Dus welterusten - en ik zou graag willen weten hoe jullie het liefst slapen: alleen of samen?