Ruzie over speelgoedwapens: Blijf ontspannen en toon houding

Michael Restin

26-2-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Of het nu tijdens carnaval is, tijdens de Nerf-fase of bij een lasergame evenement - bijna elk kind krijgt wel eens een speelgoedwapen in handen. In het begin had ik er problemen mee, maar nu kijk ik relatief ontspannen tegen het thema aan.

Als ik als kind aan carnaval denk, is het eerste wat me te binnen schiet een klein, vies zilveren speelgoedpistool. Het was relatief zwaar, de greep was stevig en de loop was open. Vergeleken met de cowboyrevolvers van tegenwoordig zag het er behoorlijk dreigend uit. Ze zijn meestal van plastic en de loop is zichtbaar afgesloten met een rode stop.

Het kon me echter niet echt schelen wat er aan de voorkant gebeurde. Want aan de achterkant kon je de slagplaten vastklemmen en met een beetje geluk de trekker overhalen om hem af te laten gaan. Het lawaai, de rondvliegende vonken en de kleine, zwavelachtige rookwolkjes in de lucht staan in mijn geheugen gegrift. Net als ouders die dachten dat dit fascinerende ding slecht speelgoed was.

Ik kon niet begrijpen waarom dat zo was. In mijn gedachten ging het niet om leven en dood of angst en dreiging. Gewoon het plezier van het moment. En het feit dat ik als kind dit kleine vuurwerk kon afsteken.

We werden waarschijnlijk berispt als we ooit op elkaar richtten. En als we dat al deden, was het gewoon een soort fangirling op afstand. "Ik heb je!" - "Nee, ik had je eerst!" Onschuldige tijden. Lang geleden, een paar decennia later, zag ik mijn eigen kind voor het eerst een speelgoedpistool hanteren. Net zo opgewonden, net zo verrukt en, zoals verwacht, zonder een zweem van innerlijk conflict. Alleen ik had dat.

Je eigen houding vinden

In het begin had ik een verdedigingsreflex. Ik wilde mijn kroost niet in Rambo-stijl door de buurt zien racen, ik wilde geen munitiedepot in de kinderkamer creëren en ik wilde voor altijd bij de bouwstenen blijven.

Natuurlijk waren al deze gedachten zwaar overdreven. Maar het onderwerp wapens doemt onmiddellijk op in de hoofden van mensen omdat er zoveel resoneert met volwassenen. Het markeert het begin van het einde van de onschuld. Het is niet de schuld van het kind, maar ze krijgen meteen te maken met de irritatie dat papa en mama dit geweldige nieuwe speelgoed blijkbaar slecht vinden. Ik had er alleen mijn houding nog niet tegenover gevonden. Wat maak ik van mijn herinneringen? Van het plezier dat ik als kind had? Wat is oké en waar ga ik over de grens van goede smaak?

Als ik erover nadenk, realiseer ik me dat mijn gedachten over dit thema allesbehalve consistent zijn. Waarom zie ik waterpistolen als volkomen onschuldig zomerplezier, maar geven Nerf-pistolen me een ongemakkelijk gevoel? Hoe kan ik als Super Mario schildpadden neerschieten met vuurballen, maar kritiek hebben op het paintballgevecht in Splatoon 3? Wat is het verschil? En waar heb ik een probleem mee, ook al moeten de speelgoedwapens er tegenwoordig veel onrealistischer uitzien en zijn ze niet meer zo luid als vroeger? Het is moeilijk uit te leggen, maar het helpt niet: de tegenstrijdige gevoelens moeten besproken worden.

Wees ontwapenend eerlijk

Ik geloof niet in categorische verboden. Alles wat kinderen boeit, komt vroeg of laat toch in hun handen terecht. En dan is het beter als ze op zijn minst een klein moreel arsenaal bij zich hebben. In principe denk ik dat ik twee dingen over mijn gedrag heb waargenomen. Mijn reactie is negatiever naarmate het speelgoed meer op een echt wapen lijkt. En om eerlijk te zijn, ook als het te nieuw voor me is om er positieve herinneringen aan te verbinden.

Het eerste punt is begrijpelijk, het tweede zou geen argument moeten zijn. Een kind kan al relatief vroeg begrijpen dat wapens er in het echt bedreigend uitzien en leed veroorzaken. En dat is al een win-winsituatie. Net als wanneer ik begrip toon voor het feit dat ermee spelen leuk is. Zo'n bekentenis en interesse in het thema zorgen ervoor dat de fronten niet onnodig verharden. Dat is belangrijk, want alleen dan kan er samen een oplossing worden gevonden.

De eerste verhitte discussie ging over de vraag: Nerf - ja of nee? Zodra enkele klasgenoten naar de plastic wapens grepen, was het onderwerp hot, was er veel vraag naar het wapen en was de houding ten opzichte van de volgende generatie uiteindelijk: noch de kerstman, noch de paashaas zal een wapenleverancier worden. Als je echt zo'n ding wilt, moet je het met je eigen geld kopen. Zo is het gelopen en ik heb toen geprobeerd om geen denigrerende opmerkingen te maken en niet met het vingertje te wijzen. Ik haalde zelfs regelmatig de trekker over en speelde mee.

Grenzen stellen en steun bieden

Het voordeel van zelf meespelen is dat je kunt ingrijpen om dingen te reguleren, want zo'n schietspel dreigt natuurlijk altijd uit de hand te lopen. Het moet dus duidelijk zijn waar de grenzen liggen. Dat dit een duel is waarin dingen eerlijk moeten gaan en er duidelijke regels moeten gelden. Bijvoorbeeld dat je alleen op andere spelers mag richten en niet van dichtbij mag schieten. Als dat niet werkt, zijn de wapens sneller weg dan dat het enthousiasme ervoor vanzelf wegebt.

De nerfs liggen nu al een paar jaar stof te verzamelen in een la. In plaats daarvan verschuiven vragen over oorlog en vrede steeds meer naar het digitale domein. Als het gesprek op het schoolplein niet meer over Pokémon gaat, maar over headshots, verschuift het perspectief en kan bijna geen enkel gezin zijn pacifistische basislijn handhaven. Alles wat met lichaamsbeweging wordt geassocieerd, krijgt meteen een positieve draai.

Wie vroeger een Nerf-tegenstander was, heeft allang de witte vlag gehesen en stuurt zijn kind natuurlijk mee als de vijfde uitnodiging voor een lasertag verjaardagsfeestje door de deur fladdert. Daar, onder LED-verlichting, schieten teams op elkaar met martial uitziende geweren - en eten daarna samen taart in een geweldige sfeer. Heel vreedzaam. Volgens mij kunnen kinderen met een beetje toezicht en duidelijke grenzen een gezonde omgang vinden met speelgoedwapens - of ze nu analoog of digitaal zijn.

Michael Restin

Senior Editor

Michael.Restin@digitecgalaxus.ch

Eenvoudige schrijver, vader van twee kinderen. Is graag in beweging, beweegt zich door het dagelijkse gezinsleven, jongleert met verschillende ballen en laat af en toe iets vallen. Een bal. Of een opmerking. Of allebei.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren