"Moon Knight": Laten we het over DIT moment hebben, alsjeblieft!

Luca Fontana

22-4-2022

Vertaling: machinaal vertaald

De vierde aflevering van Moon Knight eindigt met een controversiële knal. De strips hebben misschien al onthuld waar dit over zou kunnen gaan.

Eén ding eerst: Dit is een analyse van een aflevering. Met spoilers! Dus kijk eerst de eerste vier afleveringen van "Moon Knight" voordat je verder leest.

"What the heck!"

"Echt waar!"

"Ik begrijp er niets meer van..."

Zo luiden ongeveer de meeste reacties op het einde van de vierde "Moon Knight" aflevering. Terecht. Laten we samenvatten: Steven Grant - of Marc Spector, zoals het geval kan zijn - heeft zojuist Londen verlaten voor Egypte. Daar wil hij de kwaadaardige Arthur Harrow verslaan bij het gevangenisgraf van de Egyptische godin Ammit. Ammit is immers niet voor niets in het leven geroepen door de Ennead, het Egyptische pantheon van goden, tot eeuwige gevangenschap met een goede reden: als Ammit haar zin kreeg, zouden alle mensen die ooit kwaad hebben gepleegd of zullen plegen onmiddellijk worden uitgeroeid - zelfs kinderen.

Harrow wil Ammit bevrijden. Marc wil daar een einde aan maken. De gebeurtenissen komen tot een hoogtepunt. Bij het graf aangekomen wordt Marc neergeschoten door Harrow. Duisternis omhult hem. Marc gaat dood... of toch niet? Als de duisternis vervaagt, bevindt hij zich plotseling in een krankzinnigengesticht.

Heeft hij zich alles verbeeld? Moon Knight? Khonshu? Zijn hele leven?

De inspiratie uit de strips

Wie het interview tussen regisseur Mohammed Diab, mij en twee andere Europese journalisten heeft gezien, weet: zo onverwacht is de wending niet. Diab zei immers vanaf het begin dat hij zwaar geïnspireerd was door de "Moon Knight" comics van auteur Jeff Lemire uit 2016.

In feite beginnen Lemire's strips waar de vierde aflevering ophield: Marc Spector vecht als Moon Knight al jaren tegen criminelen - of toch niet? Als hij wakker wordt in een gesticht zonder superkrachten of pak, zet dat zijn hele identiteit op losse schroeven. Zijn identiteiten. Er is iets mis. Maar is wat er mis is mogelijk Marc's geest zelf?

Lemire's verhaal is iconisch omdat het striplezers verbazingwekkend lang in het ongewisse houdt of Marc inderdaad zijn hele superheldenleven tot nu toe heeft verbeeld. Voeg daarbij de ingewikkelde en gedetailleerde tekeningen van Greg Smallwood, die waanzin en werkelijkheid zo vermengen dat het nooit helemaal duidelijk is wat verbeelding is en wat niet. Het is een combinatie die ik zelden in Marvel-strips heb gezien.

Daarom: als je de Lemire-run (schrijvers blijven nooit lang bij één personage, daarom heet de tijd die ze voor dat personage hebben geschreven een "run") voor jezelf wilt lezen zonder verwend te worden, kun je het beste hier stoppen en "Moon Knight" 2016, #1-14, en kom dan terug naar het artikel.

Voor alle anderen - ga verder.

De gevestigde orde: verbeeldt Marc zich alles?

In het begin wil de serie ons doen geloven dat Marc zich inderdaad alles heeft verbeeld. Beter: dat hij zich alles heeft verbeeld - van mensen en dingen die hij in het gesticht ziet en meemaakt.

Er is bijvoorbeeld de goudvis van Marc, precies op zijn "favoriete plek", waar een ordonnans hem neerzet die lijkt op de nep-politieagent die in werkelijkheid de handlanger van Harrow is. Of zijn enkelband aan zijn rolstoel. De donuts uit de vrachtwagen. De kubus van Rubik. De Moon Knight speelgoedfiguur. Of de man met het lange witte haar die de bingonummers afroept: we hebben hem al gezien als een schattige mimespeler bij wie Steve zijn hart uitstortte. Hij lijkt trouwens precies op Crawley uit de Lemire-strips.

Doorgaan met de film over de Britse avonturier Steven Grant. Een patiënt die maangod Khonshu tekent als een mus. Layla is er ook, als een patiënte die zijn bingokaart steelt. Zo ook de vervelende manager van de museumwinkel, Donna, plotseling als verwarde patiënt met een blauw scarabee knuffeldier in de hand. Over het museum gesproken, zit Marc niet juist in het gekkenhuis waar hij volgens het museumpersoneel heen moest?

En dan is er Harrow zelf, daar de kwaadaardige avatar van Ammit, hier het hoofd van het asiel, die Marc alleen maar probeert te helpen. Zoals hij ooit zei in de eerste aflevering, in het museum, vlak voordat de Jakhals verscheen: "Marc, ik probeer je alleen maar te helpen". Passend is de zin van Harrow in deze aflevering als hij Marc neerschiet voordat hij wakker wordt in het gesticht: "Ik kan niemand helpen die zichzelf niet wil helpen."

Het langzame ontwaken

Marc verzet zich tegen het idee dat hij zich alles heeft verbeeld. Met succes: het gekkenhuis - waarschijnlijk zoiets als een mentale constructie in zijn hoofd - begint af te brokkelen. In een gang vindt hij zowaar een sarcofaag. Binnenin: Steven, zijn andere persoonlijkheid. Voor het eerst staan de twee tegenover elkaar, in levende lijve. Misschien is de omhelzing daarom zo hartverscheurend.

Er is echter een tweede sarcofaag. Voorlopig blijft het gesloten. Maar wie zou er binnen kunnen zijn? Fans van de strips hebben een theorie die vrijwel waterdicht is. Ja, dat moet wel: De sarcofaag bevat Jake Lockley, Marc's derde personage, die we nog niet hebben ontmoet in de serie.

Of hebben we dat?

Wie is Jake Lockley?

In de strips heeft Marc drie persona's. Eerst zijn eigen originele persona: Marc Spector, voormalig militair, toen huurling, toen... een stervende man in de woestijn, verraden door een andere huurling. Met zijn laatste restje kracht sleept hij zich naar de tempel van de maangod Khonshu, waar hij hem vindt en redt. In ruil daarvoor moet Marc echter voortaan Khonshu dienen als zijn avatar Moon Knight.

Als Marc instemt, is hij al een gebroken man: tijdens zijn jeugd is hij gemarteld door een nazi vanwege zijn Joodse afkomst. Marc kon zichzelf bevrijden, maar het trauma liet sporen na: een dissociatieve identiteitsstoornis samen met zijn eerste, afgesplitste persoonlijkheid, Steven Grant. Grant wordt later een soort Bruce Wayne knock-off en verdient miljoenen als Hollywood-regisseur om zijn nachtelijke activiteiten als Moon Knight te financieren.

De derde persoonlijkheid ontwikkelt zich iets later: Jake Lockley. Lockley is een besnorde taxichauffeur die zich mengt om ondergrondse informatie te krijgen waar hij als Marc of Steven geen toegang toe heeft.

Terwijl de serie vrij veel de Marc persona 1:1 overneemt van de strips, is Steven allesbehalve een filantroop en rokkenjager. Eerder het pure tegenovergestelde daarvan. Het zou niet verbazen als Jake ook anders werd geïnterpreteerd dan in de strips. Brutaler vooral. Meedogenlozer. Niet bang om mensen te doden. Misschien zelfs als kwaadaardig.

"Ik voel chaos in je," zei Harrow helemaal aan het begin tegen Steven.

Dit werd al gehint in de derde aflevering, als Marc in de weerspiegeling van het mes aan Steven vraagt wat hij in godsnaam met al die bruut vermoorde informanten heeft gedaan, en de laatste alleen antwoordt met een stomverbaasd "Ik zweer dat ik het niet was". Fans speculeren sindsdien dat Jake erachter zit. Misschien zelfs achter de bloedige gevechten in de eerste aflevering; Marc was in de show altijd veel stoerder dan Steven - maar hij had altijd scrupules voor het doden, voor zover we weten.

Wat als het zelfs de Jake persona was die Leyla's vader vermoordde? Harrow zinspeelde op iets in die richting, al was het Marc die hij in gedachten had...

Hoe dan ook. Marc en Steven rennen langs de afgesloten sarcofaag. Wie erin zit, blijft er voorlopig in.

Het Nijlpaard: Komt er redding?

Het Nijlpaard. "Hoi," is alles wat het zegt, terwijl het vrolijk zwaait en met zijn oren kwispelt. Op dit moment is het op zijn laatst duidelijk dat er iets mis is met dit gekkenhuis - tenzij Marc zich de gekke dingen verbeeldt.

Als je de strip van Lemire mag geloven, is het gesticht inderdaad een kosmische, misschien zelfs interdimensionale constructie. Vergelijkbaar met de Othervoid. Hierop is al gezinspeeld in de serie, bij de bijeenkomst van de Avatars in aflevering 3. De strips leggen ons uit dat de Othervoid de plaats is waar de Egyptische goden zich terugtrokken nadat de mensen hen de rug hadden toegekeerd. Een plaats ver van onze werkelijkheid, buiten de directe invloedssfeer van de goden. De enige manier om ons mensen van daaruit te beïnvloeden is via avatars.

Dit zit Khonshu niet lekker. Zowel in de strip als in de serie. In de strip van Lemire gaat hij echter zo ver dat hij de constructie van het gekkenhuis in Marc's hoofd creëert om diens geest volledig te breken. Zodat hij Marc's lichaam volledig kan overnemen en eindelijk weer als godheid over de aarde kan lopen. Wordt dit ook zijn "Endgame" in de serie? Het is mogelijk. Khonshu is tot nu toe nooit bijzonder sympathiek overgekomen. In de Lemire-run is Ammit aanvankelijk ook de veronderstelde slechterik, totdat Khonshu de echte touwtrekker blijkt te zijn.

Maar waar gaat het nijlpaard over? Blijkbaar is het de Egyptische godin Taweret. Haar verschijning: een première. Ze is immers nog nooit eerder in een Marvel comic verschenen. Dienovereenkomstig is de officiële Taweret-biografie op Marvel.com pas een paar dagen beschikbaar - sinds de première van deze vierde aflevering.

De bio vertelt ons dat Taweret een Ennead is, specifiek de Egyptische godin van de bevalling. Aha - suggereert dat de wedergeboorte van Marc of Steven? Maar wat deed ze dan in het gesticht? Misschien is ze gestuurd door iemand die Marc en Steven wil redden. Khonshu? Ammit? Mephisto? Ik schiet in het donker. Misschien is ze er alleen maar om onze held te begeleiden naar het dodenrijk. Immers, buiten het Marvel-universum wordt Taweret ook beschouwd als een zuiveraar van de doden, zodat de overledene kan overgaan naar de volgende fase van het hiernamaals.

Nu dan. Er ontbreken nog twee afleveringen, die ik ook nog niet gezien heb. Mijn gok: Marc, Steven en Jake moeten leren met elkaar om te gaan voordat ze naar de volgende fase kunnen. Dat gebeurt tenminste in de strips van Lemire.

Luca Fontana

Senior Editor

Luca.Fontana@digitecgalaxus.ch

Avonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot." meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren