Mijn bezoek aan Alpamare was geen nachtmerrie, maar...

Ik moet midden tot eind jaren '90 zijn geweest toen ik als 20-jarige voor het laatst de Alpamare bezocht. Daarna had ik als jongvolwassene geen zin meer in waterglijbanen of pekelbaden. En later, als jonge vader, waren mijn kinderen simpelweg te klein om te genieten van de attracties van het waterpark in Pfäffikon (SZ). Maar afgelopen zondag, bijna een kwart eeuw na mijn laatste bezoek aan Alpamare, was het weer zover.

Samen met mijn twee kinderen (8 en 10) en mijn goede vriend Dani en zijn dochters (6 en 9) ging ik stipt om 10 uur op weg naar de ingang van Alpamare. We willen als een van de eersten toegelaten worden tot het waterpark als de deuren opengaan. Het plan werkt daadwerkelijk: Nadat we ons in een mum van tijd hebben omgekleed in de garderobe, die er nog net zo uitziet als bij ons laatste bezoek, gaan we de grote hal binnen waar het golfslagbad zich bevindt. Maar omdat het water op dit moment in rust is, duiken we in de 32 graden warme Alpa Therme. Waarbij "warm" relatief is. Dani en ik kijken elkaar aan en denken hetzelfde. Twee of drie graden meer zou niet misstaan; we rillen al lichtjes.

De lange rode fasen zijn echt vervelend

Maar we zijn hier niet voor de thermale baden, maar voor de glijbanen. Er zijn er twaalf in totaal, met een totale lengte van ruim twee kilometer. Maar zoveel kan al onthuld worden: We zullen de komende vier uur niet eens de helft ervan kunnen proberen.

Eerst wagen we ons aan de "Mini Canyon". Deze dia behoort tot de blauwe categorie, d.w.z. de gemakkelijkste. Precies goed om mee te beginnen.

Hoewel er nog weinig bezoekers zijn, duurt het relatief lang voordat zes mensen in de rij staan. De reden: de verkeerslichten bij de start blijven altijd ongelooflijk lang op rood staan. Ik ben mezelf al stilletjes aan het ergeren. Natuurlijk staat veiligheid voorop en is een lange rode fase zinvol, vooral bij snelle glijbanen. Niettemin brengen de stoplichten Dani en mij in de problemen. Moeten we rolmodellen zijn en wachten tot het licht op groen springt, of moeten we het interval inkorten tot een voor ons toelaatbaar niveau? We lossen het probleem op door de kinderen voor ons uit te laten glijden.

Opgelet: de glijbaancategorieën zijn niet dezelfde als de skipistecategorieën

Aan de onderkant stralen de ogen van de kinderen (nog steeds). De opwinding onder de kinderen is onverminderd (en goed hoorbaar). Alle vier kletsen ze er lustig op los als het gaat om de beslissing over de volgende rit. We maken bijna een ernstige fout. Ervan uitgaande dat de glijbaancategorieën dezelfde zijn als die op de skipistes, kozen we hierna bijna voor een rode glijbaan. Maar let op: hier bij Alpamare betekent rood niet "gemiddelde moeilijkheid", maar "moeilijk". Daarom kozen we eerst voor de gele, middelzware wildwaterbaan "Alpabob". Zoals de naam al doet vermoeden, moet je rijden op een rubberen bob. Ook de kinderen zijn onder de indruk van deze attractie.

Dani en ik spelen al met tracks die wat meer adrenaline beloven. Maar omdat we ook om tactische redenen de zaken niet willen overhaasten, gaan we eerst weer met de "IceXpress" op een spoor in de blauwe categorie.

Zware val in de pikzwarte glijbaan

Zo, ten laatste nu zijn we klaar voor het volgende niveau. Maar de ramp begint. Eerst zijn er tranen, omdat de kinderen het niet eens kunnen worden over een track, maar ze willen ook niet uit elkaar. Tenslotte besluiten Dani en ik op grond van ons ouderlijk gezag de "Thriller" baan (gele categorie) te nemen. Uitgerust met drie dubbele bobsleeën gingen we op weg naar de start. Maar helaas dwarsbomen onze twee oudere kinderen ons plan, volgens welke ze samen een bob hadden moeten gebruiken. Alle kinderen willen met een volwassene naar beneden glijden. Het stressniveau stijgt: Terwijl Dani en ik de kinderen proberen over te halen, vormt zich achter ons al een lange rij. In nood besluiten we uiteindelijk om elk één bobslee naar beneden te gaan, waarbij wij drie volwassenen één kind op schoot nemen.

Gelukkig is het grootste deel van het spoor in het donker. Omdat ik niet kan anticiperen op de eerste bocht, tuimelen we van de bobslee af en slaan onze hoofden, schouders en ellebogen tegen de buis. Het valt mee, maar het is een echte schok. Bovendien glijden we de volgende 15 seconden - het voelt als minuten - in volledige duisternis. Ik hoor de dochter voor me huilen, maar ik weet niet precies waar de zoon is. Ik kan niet veel doen. Als we de bodem bereiken, is het eerst zaak de kinderen te kalmeren. Want de donkere glijbaan heeft Dani's jongere dochter ook goed laten schrikken, ook al is ze niet van de bobslee gevallen.

Plotseling is een van de kinderen er niet meer. Maar waar is het!?

Eerst nemen we een pauze en zoeken daarvoor een rustigere plek. Makkelijker gezegd dan gedaan, want er is eigenlijk voortdurend, oorverdovend lawaai van kinderen en tieners overal binnen. We schuilen in de kleine cafetaria boven het golfslagbad. De kinderen willen chips en snoep. Dat het kleinste pakje chips een fikse drie frank kost, stoort ons weinig nadat we al 230 frank hebben uitgegeven aan toegang voor vier uur zwemplezier (een dagkaart voor iedereen zou ons 280 frank hebben gekost)
.
De golven beginnen altijd op het hele en halve uur in het zwembad. De kinderen hebben nauwelijks hun snacks op voordat ze in het water springen. Dani en ik staan in het enkeldiepe gebied en kijken naar het reilen en zeilen. Plotseling zien we zijn jongste dochter niet meer. Eerst nervositeit, gevolgd door onrust en dan stille paniek. Het wordt al snel duidelijk dat ze niet meer in het water ligt, of erger nog, eronder. Maar waar anders? Na een lange twee minuten ontdekken we haar rustig spetterend in het warme thermale bad. In een kort moment van achteloosheid moet de kleine zijn weggegleden.

Parkdirecteur: "Een aanpassing van de entreeprijzen is niet uitgesloten"

We hebben nog iets minder dan een uur voordat we de baden moeten verlaten (anders betalen we). De kinderen, nog getekend door de schok van het ongeluk, willen alleen nog maar van de twee glijbanen van de blauwe categorie en de open wildwaterbanen glijden. Dat betekent dat we die dag maar vijf van de twaalf mogelijke dia's hebben geprobeerd, maar wat maakt het uit. Overigens zijn sinds half oktober twee glijbanen doordeweeks telkens een uur buiten bedrijf om elektriciteit en energie te besparen. Volgens parkdirecteur Julian Lämmler zijn ook andere maatregelen denkbaar. "Tot nu toe hebben we bijvoorbeeld de toegangsprijzen niet verhoogd, maar het is niet onmogelijk dat we een aanpassing moeten doen." Een andere manier om energie te besparen zou zijn om de watertemperaturen te verlagen. Is dat een optie? "Nogmaals, alles ligt nog open," zegt Lämmler. "Het is belangrijk voor ons dat we de ervaring voor onze gasten niet verminderen."
Na de eerste testweken van het nieuwe glijbanenrooster op weekdagen, zegt hij, zijn ze zeer tevreden en zijn ze veel meer gericht op verdere investeringen met betrekking tot waterbehandeling.
Tijdens mijn bezoek vraag ik me ook af of de kachels in het interieur lager zijn gezet. Want met een nat lichaam is de temperatuur eerder te laag, vooral aan de uiteinden van de glijbanen - we voelen ons kil. Maar parkdirecteur Lämmler zegt: "Nee, dat is niet het geval. De temperatuur schommelt ook wat in de binnenruimten op afzonderlijke dagen, maar dat heeft geen verband met besparingsmaatregelen."

De langste gesloten raceglijbaan van Europa

Omdat de kinderen nu zelfstandig en zonder angst de "IceXpress" kunnen besturen, storten Dani en ik ons minstens twee keer op de "Cobra" (categorie rood!). Tenslotte gun ik mezelf de snelste rit in Alpamare met de "Jungle Run". Ik heb maar iets meer dan 30 seconden nodig voor het 220 meter lange parcours. De "Jungle Run" is de langste gesloten raceglijbaan van Europa. De twee dia's leverden wat ze beloofden aan actie. In mijn geval is het soms zelfs een beetje te veel actie. De reden: ik moet altijd mijn ogen sluiten voor grote bochten, zodat het opspattende water mijn contactlenzen niet uit mijn ogen spoelt. Ik moet dus als het ware in een blinde vlucht de bochten onder de knie krijgen.

Over tijd gesproken: het is de hoogste tijd om te douchen als we de grens van 4 uur niet willen overschrijden. Omdat het douchen en vooral het föhnen van de lange haren van de meisjes lang duurt, verlaten we prompt een kwartier te laat het avonturenbad. Tot onze grote vreugde hoeven we echter niet bij te betalen. Als gebaar van goede wil ziet het personeelslid af van de overuren.

De kinderen, en vooral Dani en ik, zijn uitgeput en getekend door de laatste vier uur. Er zouden zeker meer ontspannen en vooral goedkopere manieren zijn geweest om een zondag door te brengen. En toch, ondanks alle tranen van de kinderen, was het bezoek de moeite waard, zoals duidelijk wordt tijdens het laatste hapje bij de Autobahn-Mac. De kinderen halen nu al herinneringen op en zullen zich deze dag - zowel positief als minder positief - nog lang herinneren. Ik weet niet of en wanneer ik Alpamare nog eens zal bezoeken. Het zou best nog 25 jaar kunnen duren. Maar op 70-jarige leeftijd durf ik waarschijnlijk niet meer op de "Cobra". Gelukkig is er nog de "IceXpress".