Verloren in Super Mario: Hoe kinderspelletjes mijn ego vernietigden
1-9-2022
Vertaling: machinaal vertaald
Ik (w, 40, casual gamer) heb een Nintendo Switch gekocht. Een record aan mislukkingen.
Die-hard Nintendo fans weten het: The Lost Levels. Voor niet-Nintendo ingewijden: dit is een zeer, zeer moeilijk videospel over Super Mario en zijn broer Luigi. Stel je voor dat je in het donker op zwart ijs een hordenrace loopt. Zo werkt het ongeveer. Het spelbedrijf bracht in juni 1986 The Lost Levels uit als vervolg op Super Mario Bros. Maar aanvankelijk alleen voor de Japanse markt, omdat de jump 'n' run te moeilijk werd geacht voor de VS en Europa. Waarom? Nou, ik zit misschien dichter bij het antwoord dan ik zou willen, nu ik op de jonge leeftijd van 40 jaar een Switch heb gekocht.
Maar vanaf het begin. Zoals bijna elk kind van de vroege jaren 80 werd ik gesocialiseerd met Nintendo. De Gameboy werd snel gevolgd door een NES en kort daarna verhuisde de Super Nintendo (SNES) naar de woonkamer van mijn ouders. Als leerling van de basisschool sloeg ik Tetris-blokken kapot, speelde ik me een weg door Bowser-kastelen in Super Mario World en vuurde ik rode tanks af op alles wat zich voor mijn virtuele bumper bevond in Mario Kart. Ik heb zelfs de beruchte Rainbow Road in recordtijd afgelegd zonder van de baan en uit de bochten te vliegen. Ik was goed op de Super Nintendo en daar was ik trots op. Toen kwam de puberteit en werden andere dingen interessant(er).
Zonder het toen te beseffen, deed ik niet alleen mijn kinderlijke ego goed met gamen, maar ook mijn grijze massa. Neurowetenschappers van de Spaanse Universitat Oberta de Catalunya in Barcelona hebben ontdekt dat videospelletjes je cognitieve vaardigheden trainen. En dat je er jaren later nog steeds profijt van hebt, ook al heb je de controller allang in de mottenballen gedaan.
Bijna 30 jaar later is het een saaie zaterdag, ik wil die vaardigheden weer activeren. Ik denk weemoedig terug aan het gevoel van prestatie dat Nintendo me toen gaf. Ik bestel een Switch met de heruitgaven van mijn favoriete spellen uit mijn kindertijd: Mario Kart 8 Deluxe en New Super Mario Bros. U Deluxe.
Daarmee is het drama afgelopen.
Nauwelijks heb ik de Switch op mijn TV aangesloten of de eerste verwarring volgt: waar zijn de instructies? De twee spellen worden geleverd in een soort DVD-doosje, maar binnenin zit alleen een kleine gegevensdrager, ongeveer zo groot als een SD-kaart. Verder niets. Nul. Nada. In het geval van New Super Mario Bros. U Deluxe zie ik op de achterkant van de hoes alleen een decoratieve wereldkaart, en in het geval van Mario Kart 8 Deluxe op zijn minst een rudimentaire bedieningshulp voor het rijden en schieten. Heb ik per ongeluk de gebruiksaanwijzing weggegooid? Is er ergens een QR-code voor online hulp? Nope. "Oké, dan niet. Ik ken de spellen," denk ik bij mezelf en besluit tot Mario Kart.
Vanuit de virtuele haag: Mario Kart 8 Deluxe
Ik start het spel, kies vol vertrouwen de op één na hoogste moeilijkheidsgraad 150cc (ik ben tenslotte een pro!) en ben alweer overweldigd. Ik moet mijn chauffeur kiezen uit 42 verschillende karakters. Mario, Luigi, Yoshi in negen verschillende kleuren, Donkey Kong en diverse andere personages worden aangeboden. De enige vraag is: Gaat het alleen om het uiterlijk of heeft elk personage andere rijeigenschappen, zoals gewicht, acceleratie of bochtengedrag? Dat was het geval bij de SNES - en hier? Ik weet het niet, want ik heb geen handleiding en ik wil niet googelen, maar eindelijk spelen. Dus kies ik een groene Yoshi en druk op OK.
Daarna mag ik een rideable kiezen, inclusief wielen en een glider. Dit is gemakkelijk, omdat ik aan een balkweergave kan zien welke combinatie mij welke technische voordelen geeft.
Eindelijk moet ik de juiste kiezen.
Daarna klik ik snel op een van de twaalf Grand Prix en weg ben ik. Lakitu zwaait met de startvlag, net als op de SNES, en ... ik weet niet waar ik heen moet. Ja, natuurlijk, naar voren. Op de een of andere manier. Maar waar is de voorkant? In tegenstelling tot de glorieus heldere wegen van de Super Nintendo, getekend als met een vast vierkant, voelen de meeste banen van Mario Kart Deluxe 8 aan als overal en nergens. Ik rijd de kronkelende paden van de snoepkleurige Sweet Sweet Canyon op en waar er even geleden omhoog was, is nu omlaag. De graphics zijn zo gedetailleerd, zelfs op de achtergrond, dat ik gezien het halsbrekende tempo nauwelijks kan zien of ik nog op de baan ben of al in het heg-equivalent raas. Ik haast me naar de finish op een van de laatste plaatsen. Yoshi kijkt net zo verdrietig als ik. Ik voel je, kleine Dino.
Slide: Super Mario Bros. U Deluxe
Licht gefrustreerd wissel ik van spel. En zie, alles is hetzelfde in New Super Mario Bros U Deluxe. Ik ren als Mario door een vlot 2D-level, schop achteloos een paar vijanden uit de weg en huppel naar de finishvlaggen van de eerste levels. Deze keer was ik slimmer en deed wat onderzoek op internet. Daar was ik verschillende video's tegengekomen die me verzekerden dat de eerste werelden in de Oak Grove, zoals het startgebied heet, gemakkelijk zijn. Dit doet mijn 40-jarige ego goed en ik put moed. Het spel doet me veel denken aan zijn voorganger op de SNES, met zijn dobberende paddenstoelenlandschappen, glooiende heuvels en groene pijpen.
Maar helaas vertragen de spelontwikkelaars me ook deze keer. Het spel eindigt uiterlijk op de derde kaart: In de ijsblokjesval glijd ik vaker de afgrond in dan dat Mario groene 1up paddenstoelen vindt. Bovendien zouden hier geheime uitgangen zijn die de weg naar de te redden Princess Peach verkorten, die voor mij verborgen blijven. Ik moet aan mezelf toegeven: Ik ben de weg kwijt - helemaal. Waren de wedstrijden in het verleden ook zo moeilijk? Donkere gedachten aan The Lost Levels komen op... En hebben neurowetenschappers niet ontdekt dat kinderachtig gamen de hersenen op lange termijn traint?
Deze medley van Nintendo demonstreert mijn dilemma met de toenemende moeilijkheidsgraad in de loop der tijd heel goed:
Help stormt binnen
Dus ik doe wat ik vroeger deed als ik wanhoopte aan gamen. Ik bel mijn (nu 37-jarige) neef. Ze was net zo gek op Nintendo als ik als kind en wist ook toen al altijd raad. Ze arriveert en we verschansen ons een heel weekend in mijn woonkamer met pizza. Toegegeven, zelfs als stel moeten we aan sommige niveaus en racebanen knabbelen. Vooral als het gaat om de geheime doorgangen in New Super Mario Bros. U Deluxe, blijkt YouTube een echte gamechanger (let op de woordspeling!). We vinden nooit eerder vermoede sluiproutes in spookhuizen, evenals holle muren en bevrijden Mario's geliefde prinses.
Conclusie: Ik ben van de Mario-spellen op de Switch gaan houden en heb een derde spel in de serie gekocht, Yoshi's Crafted World. Ook een klassieke jump 'n' run, waarin Yoshi zelf de hoofdrol speelt. Het leuke van dit spel is dat er een gemakkelijke modus is waarin Yoshi kan vliegen en dus bijna onsterfelijk is. Dat zou mijn ego geruststellen.
Anika Schulz
Teamleader Editorial
Anika.Schulz@galaxus.deAls kind werd ik gesocialiseerd met Mario Kart op de SNES, voordat ik na de middelbare school in de journalistiek belandde. Als teamleider bij Galaxus ben ik verantwoordelijk voor het nieuws. Trekkie en ingenieur.