Hoe ik de gezinsrust vergokte met stapelbedbasketbal

Misschien had ik de productbeschrijving moeten lezen en serieus moeten nemen. "Met een breekbare rand, een helder, splintervrij backboard en een schuimrubberen minibal zal het ego van je tegenstander alleen maar beschadigd worden," staat er over de SKLZ Pro Mini Hoop Micro, een kleine basketbalhoepel die al een paar maanden aan het zolderbed van mijn zevenjarige zoon hangt. Dat had waarschuwing genoeg moeten zijn.

Nu is mijn zoon meestal geen tegenstander, maar mijn favoriete teamgenoot. De tegenstander is de tijd. Het is weer bijna half negen, de klok tikt genadeloos richting bedtijd. Natuurlijk wil hij verder spelen en hoeft hij niet veel te smeken, want hij weet dat ik dat ook wil. Het lukt ons een paar tovermanden over de rail te krijgen en de stemming is zo goed dat hij mijn "ga nu je tanden poetsen" met een glimlach erkent.

"Kom op, pap.

"Kom op pap, vrije worpen!", lokt hij me uit en stelt zich op voor een jumpshot. Goed, denk ik, dan geef ik je een lesje: "Elk vijf schoten. Als ik win, ga jij naar bed." Hij stemt toe en ik ben vastbesloten om in mijn bereik te spelen. De mand hangt ongeveer ter hoogte van mijn neus. Als ik mijn arm helemaal uitstrek, kan ik de bal veilig in een zachte boog laten zakken. Dat hoop ik tenminste.

Crunchtime in de kinderkamer

Ik besef helaas te laat dat ik zojuist besloten heb mijn zoon met een teleurstelling naar bed te sturen. Geniaal. Hij verteert een nederlaag ongeveer net zo goed als een kilo pruimen. Ik verwacht dus het ergste. Geschreeuw en tranen in de volgende vijf minuten. Maar niet nu hij me keer op keer afzet terwijl hij allang in bed had moeten liggen. Als het krap wordt, laat ik het afweten en kom ik, als ik de geïrriteerde toon van mijn vrouw goed interpreteer, zelf langzaam in de problemen. Gelukkig heb ik het kroost eindelijk op de rand van de nederlaag als Mami de kamer in gluurt. Of er tikt ergens een schotklok, of ze heeft een goede pols.

Wat zij ook heeft is juist. Natuurlijk. Het is veel te laat, en altijd een vergissing, om voor het slapen gaan helemaal los te gaan. Maar de jongen hebben gewoon weer een nestje. Het is een erezaak. De blik op je gezicht is niet goed. Voor niemand van ons. "Nu heb je echt druk," fluister ik hem toe, terwijl ik probeer zijn werphand te laten schudden. "Als je mist, is het voorbij," peinst hij. Met kleine struikelpasjes danst hij zichzelf iets dichter bij de korf dan is toegestaan. Opnames. Swish. Niets anders dan net. "Die was beter dan die van jou," triomfeert hij. "Die van jou heeft de ring aangeraakt." Mama schudt haar hoofd, rolt met haar ogen en verdwijnt weer. Wacht maar af, jongen. Nu is het showtime.

Ik Michael, jij Muggsy

Ik kan niet anders dan in de psychodoos grijpen. "Je ziet er moe uit, dat gaat niet lukken," mompel ik hem bij de eerste gelegenheid toe. Hij vergeldt met gerichte kreten als ik naar binnen ga voor een worp. Prietpraat met een zevenjarige. Dat kan ik doen. De zaak gaat hoe dan ook escaleren en moet op de een of andere manier tot een einde worden gebracht. Zo snel mogelijk, want mijn zenuwen beginnen me de baas te worden. Toon nu gewoon geen zwakte. Althans geen andere, afgezien van mijn overduidelijke werpzwakte met die stomme minibal.

We praten en spelen ons een weg naar die gevaarlijke toestand tussen plezier en ernst, bekend van school, sport en oppervlakkige Hollywood-komedies. Als winnen op een gegeven moment de enige aanvaardbare optie lijkt te zijn, zijn er alleen maar verliezers die het helemaal aan het eind rottig goedmaken. Maar alleen als de halve buurt in puin ligt. We zijn er nog niet helemaal, maar de kinderkamer is al een behoorlijke puinhoop en het scheelt niet veel of er zit condens op de ruiten. Ik heb moeite met de indringende drukte van mijn zoon en moet denken aan Muggsy Bogues, die met zijn 1.60 meter de NBA in de jaren negentig in beroering bracht. En van Michael Jordan, die hem naar verluidt ooit boos maakte door te zeggen "shoot it, you midget". Schiet maar, dwerg.

Ego beschadigd, ik op de rand

Mijn dwerg gooit, ik gooi. Er is geen andere uitweg. En op een gegeven moment heb ik iets te veel plezier in die ene zielige klap die een einde maakt aan het steeds onwaardiger wordende schouwspel. Waarop de onttroonde seriewinnaar me de neerbuigend aangeboden handdruk weigert, voordat hij schreeuwend en in een Nerf rampage gaat en onophoudelijk op zijn trompetkast schiet. Ook een verklaring.

En een opzettelijke provocatie, want het schuimschietende plastic pistool is tegen mama's zin in huis. Ik ben er ook geen fan van, maar op een gegeven moment liet ik me overhalen er een te kopen voor zelfverdediging. Het viel niet zo goed. Vandaag gebruik ik het niet meer. Ik weet dat ik verloren heb, want de avond is me allang volledig ontglipt. Overgave. Strategische terugtrekking. Als ik nu nog probeer te praten, krijg ik sowieso een afwijzing.

De balans van een gedenkwaardige avond: Een beschadigd ego. Een vrouw die waarschijnlijk het liefst het heldere, splintervrije achterbord van de basketbalring over mijn schedel zou trekken. En ik zit helemaal op de rand als mijn zoon veel te laat en nog steeds ongelukkig in slaap valt. In ieder geval lukt het me kort tevoren iets als een verzoening. Slaap lekker, Muggsy. Het wordt dan een rustige resterende avond waarin ik mijn fouten kan overdenken. Ik moet zelfkritisch zijn en zeggen dat ik het beter had kunnen doen. Mijn trefpercentage was onder de maat.