Help, de jaren 90 zijn weer cool: Deel 1 van "Lost Records: Bloom & Rage".

Kevin Hofer

18-2-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Met "Lost Records: Bloom & Rage" vangt ontwikkelaar Dontnod het knusse, melancholische gevoel waarvoor ik ook "Life is Strange" geweldig vond. Helaas moet ik nu twee maanden wachten op een definitief oordeel, want het spel wordt in twee delen uitgebracht.

Op je zestiende is de wereld van jou - of zo lijkt het toch. Langzaam maar zeker maken jongeren zich los van hun ouders en worden ze volwassen - het klassieke "volwassen worden". Dit brengt ook de eerste successen en mislukkingen met zich mee die alleen of met vrienden moeten worden overwonnen. Het avonturenspel "Lost Records: Bloom & Rage" brengt deze fase op meesterlijke wijze in beeld - evenals de weemoedige, volwassen terugblik op die tijd. Het spel vertelt het verhaal van vier vrouwen als tieners in 1995 en als volwassenen 27 jaar later.

Diverse personages en sterke dialogen

Ik speel Swann, die in 2022 terugkeert naar de plek die haar leven in 1995 veranderde. Die zomer is haar familie van plan te verhuizen uit Velvet Cove, een slaperig stadje in het noorden van de VS aan de grens met Canada. Nu, in 2022, zit ze op de bestuurdersstoel van haar huurauto op de parkeerplaats van een restaurant in Velvet Cove en praat met haar moeder aan de telefoon. In het gesprek met haar controlerende moeder wordt duidelijk dat Swann de gebeurtenissen uit die tijd heeft verdrongen. Dit wordt subtiel overgebracht met individuele uitspraken.

Deze eerste paar minuten tonen al de kracht van "Lost Records: Bloom & Rage": de dialogen, die een prachtig beeld geven van de gelaagde personages. Hun karaktereigenschappen worden me niet letterlijk om de oren geslagen, maar eerder geparafraseerd. De uitspraken van de moeder geven me bijvoorbeeld een idee dat Swann een eenzaam leven leidt en vooral genegenheid krijgt van katten.

De andere hoofdpersonen zijn ook begrijpelijk. Ten eerste leer ik ze kennen als tieners in 1995. Er zijn twee vriendinnen, Nora en Autumn, die samen muziek maken. Autumn lijkt vanaf het begin kwetsbaar, maar heeft al een sterke persoonlijkheid. De rebelse Nora daarentegen is alleen oppervlakkig sterk en is voor veel dingen bang. Het vierde lid van de groep, de wilde Kat, lijkt onverschrokken. Ze leeft zogenaamd volgens haar eigen regels. Ze zijn allemaal verenigd door het feit dat ze buitenstaanders zijn die samen zijn gekomen voor deze ene magische zomer in de jaren 90. Zelfs ik, als 41-jarige man, raak binnen een paar minuten spelen verzot op de levendige vrienden en voel me emotioneel met hen verbonden.

In het heden, in 2022, ontmoeten de voormalige vrienden elkaar in een eetcafé omdat er een mysterieus pakketje is achtergelaten op de stoep van Automns ouderlijk huis. De inscriptie: "Alleen voor Bloom & Rage. Weet je nog, 1995?". De inmiddels vervreemde vrienden besluiten het pakje samen open te maken en herinneringen op te halen aan hun tijd als tieners. Het verhaal schakelt steeds tussen 2022 en 1995, waarbij ik Swann in het verleden bestuur vanuit een derde-persoonsperspectief en in het heden vanuit een eerste-persoonsperspectief.

In tegenstelling tot de nogal clichématige personages in "Life is Strange" zijn de weinige bijpersonages ook gelaagd. Bijvoorbeeld Kat's zus Dylan en haar vriend Corey. In het begin worden ze bestempeld als pestkoppen en gedragen ze zich daar ook naar. De twee zetten Swann onder druk omdat ze Dylan zou hebben gefilmd - maar haar camera was gericht op een ballon. Na verloop van tijd verwatert dit beeld echter en wordt hun gedrag op zijn minst gedeeltelijk begrijpelijk. Dit gebeurt subtiel door flarden van gesprekken tussen de vrienden of door het gedrag van Dylan en Corey.

Het verhaal van het eerste deel is spannend verteld en drijft op de geweldige personages. De paar plotwendingen liggen voor de hand en zijn niet al te verrassend, maar dankzij de sterke cast is dat geen groot probleem. De fantastische setting draagt ook bij aan het gevoel van een magische zomer in de jaren negentig.

De jaren 90 waren toch wel cool

"Stranger Things" verzoende me met de jaren '80, "Lost Records: Bloom & Rage" doet hetzelfde met de jaren '90. Ik had nooit gedacht dat ik de jaren 90 weer sexy zou vinden. Omdat ik in '83 geboren ben, heb ik de meest kinderlijke en jeugdige herinneringen aan dit decennium - en tot nu toe vond ik het niet bijzonder leuk.

De locaties in het spel zijn met zoveel oog voor detail ontworpen dat ik met liefde aan de jaren 90 moet denken. In Swanns kamer hangen bijvoorbeeld posters voor de serie "The X-Files" of een van de trollenpoppen die toen populair waren. Swann bergt haar geliefde camcorder op in haar heuptasje - het modieuze accessoire van die tijd. Mixtapes bevatten klassiekers van Nirvana en co. Ik vergeef de ontwikkelaars dat de Tamagotchi op Swanns bureau niet eens in 1995 is uitgevonden, maar pas in 1996. Maar het is wel cool dat ik Buzzy, zoals hij in het spel heet, kan voeren of aaien.

Maar het eethuis in 2022 is ook prachtig ontworpen. Bij de ingang word ik begroet door medische gezichtsmaskers en ontsmettingsmiddelen, die in 2022 nog gebruikelijker waren dan nu. Het mededelingenbord erboven informeert me over het laatste nieuws in Velvet Cove. Over de radio hoor ik liedjes die Swann rechtstreeks terugvoeren naar 1995.

Dankzij de geweldige omgeving is er voor mij één nadeel: de prestaties.

Hoge prestatie-eisen en pop-ins

Ik hou van de kunststijl van de Dontnod spellen. De spellen staan echter niet bepaald bekend om hun grafische pracht. Zelfs "Lost Records: Bloom & Rage" verandert daar niets aan. Des te verbazingwekkender is het hoeveel resources het spel nodig heeft.

Op mijn pc met Ryzen 7 5800X3D en een Radeon RX 6800 XT draait het spel in 1440p resolutie en maximale details met gemiddeld slechts 40 frames per seconde. Op het Steam Deck is het meestal nog geen 30 frames per seconde bij native resolutie en de laagste instelling. Mijn collega Phil haalt 70 frames per seconde in 4K resolutie met een RTX 4090 en DLSS upscaling, maar dat lijkt me niet veel voor dit type spel en zijn doelgroep. Ik kan echter niet beoordelen hoe het spel draait op de PS5 of Xbox Series. Naast de enorme prestatie-eisen zijn er ook regelmatig pop-ins. Over het geheel genomen lijkt het spel me nog steeds ondergeoptimaliseerd, hoewel Dontnod belooft dit te verbeteren voor de lancering op 18 februari.

Na het bekijken van de trailers was ik ook blij om te zien dat de lippen eindelijk gesynchroniseerd zijn, althans in de Engelstalige versie. Dit is echter niet het geval, wat soms vreemd overkomt. En ook de bewegingen van de heldinnen lijken af en toe onhandig en houterig.

Dit is jammer, want ik hou eigenlijk wel van de tekenstijl. Ik wil graag de soundtrack benadrukken, die zoals altijd in Dontnod games eersteklas is, en de uitstekende voice acting in het Engels. Ik vind de stemmen van de hoofdpersonages goed. Alleen die van Corey overtuigt me niet, omdat hij te theatraal spreekt. Maar omdat hij niet al te vaak voorkomt, maakt dat niet al te veel uit.

Geen revolutie in de gameplay

Net als "Life is Strange" biedt "Lost Records: Bloom & Rage" weinig gameplay-elementen. In tegenstelling tot de eerste heeft Swann niet eens bovennatuurlijke krachten - maar ze heeft wel haar camera, die ze op elk moment kan uitpakken. Ik kan hem niet alleen gebruiken om dingen te filmen die relevant zijn voor het verhaal, maar ik kan ook dieren en landschappen vastleggen en er korte clips van knippen. Dat is grappig, maar optioneel.

Anders zijn mijn interactiemogelijkheden beperkt tot het onderzoeken van voorwerpen en de verschillende dialoogopties. Ik krijg nieuwe opties door rond te kijken en dan specifieke vragen te stellen over het voorwerp. Vaak moet ik binnen een bepaalde tijd een optie kiezen, maar ik kan ook besluiten om helemaal niets te zeggen. Afhankelijk van het antwoord of de vraag verandert de relatie met mijn vrienden - in het verleden en in het heden.

In dit opzicht brengt het spel geen revolutie teweeg in de gebruikelijke plotopties van een avonturenspel. Wat wel cool is, is dat ik verschillende dingen kan doen tijdens langere scènes met muziek, zoals die in "Life is Strange". Ik kan bijvoorbeeld krijsen of op een paardenbloem blazen.

Voorlopige conclusie: een must voor avonturenfans

Het eerste deel van "Lost Records: Bloom & Rage" maakt indruk met geweldige personages, een spannend verhaal, een coole artstijl en een pakkende soundtrack. Het spel bereikt ook iets waarvan ik nooit had durven dromen: Ik vind de jaren 90 weer leuk. Alleen daarom al is het een must-have voor alle genrefans.

In termen van gameplay doet het spel weinig nieuws, maar dit zal avonturenfans nauwelijks afschrikken. Iedereen die het spel op een pc speelt, kan echter afgeschrikt worden door de hoge prestatie-eisen. De soms houterige animaties en verschillende pop-ins zijn verdere minpunten.

Het vervelendste voor mij persoonlijk is dat ik nu twee maanden moet wachten op deel 2. Tegen die tijd zal ik zeker het eerste deel opnieuw moeten spelen om weer in het verhaal te komen. Ik raad je daarom aan om tot 15 april te wachten op deel 2.

"Lost Records: Bloom & Rage" is vanaf 18 februari verkrijgbaar voor Playstation 5, Xbox Series X/S en PC. Het spel is mij ter beschikking gesteld door Dontnod voor de PC.

Kevin Hofer

Senior Editor

kevin.hofer@digitecgalaxus.ch

Technologie en maatschappij fascineren me. Beide combineren en vanuit verschillende perspectieven observeren is mijn passie.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren