Gelukzalige naïviteit of hoe ik vroeger koopbeslissingen nam
Vroeger kocht ik apparaten zonder er verstand van te hebben. Ik was me er niet eens van bewust dat ik daar last van kon krijgen. Hoewel ik sindsdien veel beter ben geworden, rouw ik toch een beetje om die dagen van onwetendheid.
Fotoapparatuur, audioapparatuur, computers - allemaal dingen die ik al eerder heb gekocht. Maar mijn oude aanpak was radicaal anders. Ik maak geen grapje als ik zeg dat het contrast tussen toen en nu niet groter kon zijn. Als ik terugdenk aan vroeger, lijkt het surrealistisch - als uit een ander leven.
Dat komt grotendeels door hoe het internet zich heeft ontwikkeld. Maar hoe ik veranderd ben, is ook niet te onderschatten. Ik heb het vermoeden dat die twee dingen met elkaar te maken hebben.
De beste manier om dit verhaal te vertellen is door de lens van mijn interactie met muziekinstrumenten. Zelfs als je zelf geen instrument bespeelt, zul je je zeker herkennen in dit winkelgedrag als je boven de 40 bent. En misschien zelfs als je dat niet bent.
Klaar, set, get!
Toen ik nog een puisterige tiener was in 1992, besloot ik om elektrische gitaar te leren spelen. Dus liep ik Andy's Muziekwinkel in Uster binnen en zei: "Hallo, ik ben op zoek naar een elektrische gitaar." Een kwartier later was ik de trotse eigenaar van een in mijn ogen supergaaf instrument.
Geen seconde heb ik me afgevraagd waarom er zoveel gitaren waren en wat hun verschillen waren. Waarom zou ik? Het was de taak van de verkoper om me dat allemaal uit te leggen. En dat deed hij. Het enige probleem was dat ik geen woord begreep van wat Andy, de winkeleigenaar, zei. Wat was in vredesnaam een "Strat"? Tegenwoordig weet ik dat dit de gewone naam is voor de Stratocaster, een specifiek model elektrische gitaar. Op dat moment realiseerde ik me niet eens dat ik een Strat kocht. Oké, strikt genomen was het een Strat-imitatie. Het was geen originele Fender, het was een goedkoop model van een Koreaans merk dat Vester heette. Onnodig te zeggen dat ik me daar ook niet van bewust was. En het kon me niet schelen.
Bron: Fender
"Kan ik de gitaar op mijn stereo aansluiten?" wilde ik weten. Ja, natuurlijk, was wat Andy me vertelde. Hij zei alleen dat ik hem niet te hard moest zetten. Dat klonk me goed in de oren; ik had net een stereo gekocht met het geld van mijn bevestiging en was zo goed als blut. Achteraf gezien was deze aankoop ook dubieus. De hifi-hoek in het winkelcentrum had twee stereosystemen in de aanbieding. Ik kreeg de duurdere. Waarom? Omdat er meer knoppen en labels op zaten, dus moest het duidelijk de betere zijn.
Niet lang daarna kwam ik weer naar de muziekwinkel: "Hallo, ik ben op zoek naar een versterker." Om de een of andere reden klonk mijn gitaar gewoon niet zo goed over de stereo. En zo liep ik naar buiten, met een goedkope en compacte gitaarversterker op sleeptouw.
Maar mijn spel klonk nog steeds niet goed. Het klonk niet cool; zo anders dan mijn rockidolen kon het niet klinken. Een klasgenoot die ook gitaar speelde vertelde me dat ik een distortion pedaal nodig had.
"Hallo, ik ben op zoek naar een distortion pedaal ..."
Nu kreeg ik de ene korting na de andere in de muziekwinkel, waarbij Andy niet echt prijzen berekende, maar afging op wat goed voelde. Ik ben er vrij zeker van dat hij uit principe iedereen korting gaf, net zoals hij uit principe iedereen bij de voornaam noemde.
Het vervormingspedaal bestond uit een oranje metalen doos die mijn gitaar verbond met mijn versterker. De naam? De Boss Distortion DS-1. Ik heb het ding nog steeds - en het wordt nog steeds verkocht.
Het was nog steeds niet genoeg om mijn spel goed te laten klinken, alleen anders. Maar dat was voorlopig genoeg.
Bron: David Lee
Een buizenversterker, dat is de oplossing! Of toch niet
Jaren later, toen ik weer geld had, was ik ervan overtuigd dat ik een buizenversterker nodig had. Een buizenversterker klinkt veel beter dan een transistorversterker - althans, dat hadden veel mensen me verteld.
"Hallo, ik ben op zoek naar een buizenversterker."
Dit was in een andere winkel, in Zürich. Het was een grote, maar nogal lege winkel; het leek alsof hij op het punt stond zijn deuren te sluiten. Er was nog maar één buizenversterker binnen mijn budget: gebruikt, voor 500 franc. De verkoper liet hem aan me zien. Ik probeerde het even. Ik wist niet wat er slecht aan kon zijn, ik was tevreden en kocht hem. Zoals alle buizenversterkers was hij extreem zwaar. Ik sjouwde hem naar de tramhalte, in de trein, de bus en de hele weg naar huis.
De versterker had twee kanalen.
De versterker had twee kanalen. Eén ervan gaf vervorming, wat beter klonk dan wat het pedaaltje kon, maar niet echt goed. Het ding was tenminste goed luid.
Enzovoort, enzovoort
Dit ging zo vele jaren door. Ik kocht een gitaar die leek op de gitaar van mijn leraar - omdat hij goed klonk als hij erop speelde. Ik kocht een overdrive-pedaal om het distortion-pedaal te vervangen (nog een metalen doos, alleen geel in plaats van oranje) - omdat het heel erg goed klonk als de andere band in onze oefenruimte het gebruikte. Als ik het gebruikte, klonk het minder goed.
De gitarist van de andere band had een apparaat met een scherm met meerdere lijnen aangesloten op zijn versterker, een echte computer die minuten nodig had om op te starten. Ik had geen flauw idee wat dit apparaat precies deed, maar ik kreeg er ook een: een Digitech multi-effectapparaat van het merk Digitech, omdat de verkoper in de winkel zei dat dit de enige serieuze was die er was. Ik heb er hele middagen mee gespeeld en eindeloze geluiden geprogrammeerd die allemaal min of meer afschuwelijk klonken.
Bron: Reverb.com
Zo was er een nieuw millennium aangebroken. Ik kon nu goed gitaar spelen en was volwassen geworden. Al snapte ik nog steeds niet waarom het ene goed klonk en het andere slecht. Maar ik was er tenminste achter gekomen dat het geen zin had om spullen in het wilde weg te blijven kopen.
Eerst te weinig informatie, nu te veel
Nu is alles anders. Het kan me maanden kosten om tot een koopbeslissing te komen - en talloze onmogelijk lange YouTube video's waarin een gitaar in detail wordt gepresenteerd, inclusief hoe hij klinkt. Maar zelfs na dat alles kan ik nog steeds niet zeggen hoe hij echt klinkt, omdat talloze andere factoren het geluid beïnvloeden, zoals de versterker, eventuele effectpedalen en de gitarist. Dus ga ik video's bekijken over versterkers, effectpedalen en gitaristen.
En dan is er nog het feit dat er honderden vergelijkbare gitaren zijn. Ik moet mezelf eraan herinneren dat mijn hobby gitaar spelen is, niet gitaarvideo's bekijken.
Wat is er gebeurd?
Het internet. Ja, het bestond al in 1992, maar ik had er nog nooit van gehoord. En toen ik er in 1996 voor het eerst van hoorde, was het niet meer dan een leuke tijdverspilling. Ik kon mezelf online net zo min informeren als dat ik online kon winkelen. Dat is lang zo gebleven.
Als het web toen in zijn huidige vorm had bestaan, had ik mijn kennis sneller kunnen vergaren. Ik zou beter geïnformeerde aankoopbeslissingen hebben genomen in plaats van jarenlang in het duister te tasten. Ik zou waarschijnlijk ook minder onzin hebben verzameld. Aan de andere kant ... Zonder internet was ik me niet bewust van alle gimmicky dingen die er waren, dus ik liep niet het gevaar ze te kopen.
Compulsief onderzoek
De nieuwe mogelijkheden hebben me ook veranderd. Ik ben veel kritischer, ik trek alles in twijfel. Maar ik maak me ook veel meer zorgen als ik iets koop dat niet helemaal klopt of te duur is. Dit alles wil zeggen dat ik niet alleen tijd bespaar omdat ik toegang heb tot betere informatie. Ik verspil ook tijd door te veel video's te bekijken en te veel na te denken.
Dit heeft ook te maken met een fenomeen dat keuzeoverbelasting heet. Er zijn zoveel keuzes dat ik nooit op het punt kom dat ik zeker weet dat er niets beters is. Dit kan ertoe leiden dat ik het kopen van dingen voor altijd uitstel, zelfs als ik ontevreden ben over mijn huidige opstelling.
Voor grote, dure aankopen is dit misschien niet zo'n slechte zaak. Maar ik ken mensen die weigeren om zelfs maar een waterkoker te kopen zonder eerst talloze recensies te lezen. Wekenlang verdiepen ze zich in alles wat met waterkokers te maken heeft. Tegen het einde zijn ze ervan overtuigd dat ze absolute experts zijn op dit gebied. Maar wat heeft het voor zin? Zelfs de beste waterkoker ter wereld kookt gewoon water.
Ben je nog steeds bezig met vergelijken of ben je weg van het leven?
Het punt is dat ik niet ontevredener was toen ik nog in totale naïviteit spullen kocht. Natuurlijk waren er teleurstellingen, maar ik zag ze niet als overdreven tragisch. Tegenwoordig ergert een slechte aankoop me veel meer. Ik heb er tenslotte veel tijd in geïnvesteerd en had beter kunnen - of beter moeten - weten.
Ik ben verscheurd. Ik wil zeker niet weer zo dom zijn als toen ik 16 was en weer dezelfde fouten maken. Maar ik wens wel een snufje van die optimistische naïviteit. De gemakzuchtige "vergelijk niet letterlijk alles, maar probeer het gewoon" houding. Dingen leren met vallen en opstaan. Dingen zelf doen in plaats van altijd maar te kijken wat anderen doen. Mezelf niet bezighouden met wat ik kan hebben, maar met wat ik heb. Met andere woorden, gewoon leven.
Headerafbeelding: Shutterstock/GTS Productions222 mensen vinden dit artikel leuk
David Lee
Senior Editor
David.Lee@digitecgalaxus.chMijn belangstelling voor computers en schrijven leidde me relatief vroeg (2000) naar de technische journalistiek. Ik ben geïnteresseerd in hoe je technologie kunt gebruiken zonder gebruikt te worden. In mijn vrije tijd maak ik graag muziek waarbij ik mijn gemiddelde talent compenseer met een enorme passie.
