Fujifilm X-H2: Betaalbare allrounder
29-11-2022
Vertaling: machinaal vertaald
De Fujifilm X-H2 kan op verschillende manieren worden gebruikt, de opofferingen ten opzichte van duurdere full-frame camera's zijn klein. Het biedt waar voor zijn geld.
Fujifilm camera's met de "H" in hun naam zijn de duurste en krachtigste modellen van de fabrikant. Afgezien van de middenformaatcamera's, die een klasse apart zijn. De H-modellen claimen hybride te zijn - ze zouden net zo goed zijn voor video's als voor fotografie. De minder dure T-modellen daarentegen worden verondersteld vooral fotocamera's te zijn en pas in tweede instantie videocamera's.
De H-serie bestond lange tijd alleen uit de Fujifilm X-H1. Het wordt nu opgevolgd door een tweetal: De H2 en de H2S. Hoewel de H2S iets duurder is dan de H2, is hij niet duidelijk beter. Dat hangt af van het beoogde gebruik. De H2S is beter geschikt voor alles wat met snelheid te maken heeft: Natuurfotografie, sport en actie. De H2 daarentegen biedt vooral een hoge resolutie. Daardoor is hij voorbestemd voor landschaps-, architectuur- of studiofotografie.
40 megapixels en 8K video's: De weinige camera's die het kunnen bijbenen zijn allemaal dure full-frame camera's. Fujifilm vertrouwt op het kleinere APS-C formaat, en daar ligt de resolutie tot nu toe meer in de range van 26 megapixels, die ook door de H2S wordt geboden.
Bediening en ergonomie
Het lichaam van de H2 is hetzelfde als dat van de H2S. In vergelijking met de H1 zijn er echter enkele verschillen. Aan de bovenkant heeft de H2 een nieuwe keuzeknop, maar geen wieltjes meer voor sluitertijd en ISO. Met andere woorden, een wiel minder en dus ruimte voor vier extra knoppen.
Bron: Fujifilm
Op de voorkant heeft de focusschakelaar plaatsgemaakt voor een knop. Dit is minder handig, maar de functie ervan kan worden veranderd. Over het algemeen is de camera zeer vrij configureerbaar; er zijn zelfs vrij te kiezen veegbewegingen voor het scherm.
Op de achterkant zijn dezelfde elementen iets anders gerangschikt: De Q-toets zit niet meer op het handvat en is daardoor beter beschermd tegen per ongeluk indrukken. Aan de andere kant is de joystick een beetje ver verwijderd van de basispositie van de duim naar mijn smaak.
Bron: Fujifilm
Hiermee is Fujifilm met de H2 afgestapt van de klassieke old-school bediening. Je kunt natuurlijk nog steeds het diafragma op de lens instellen, maar dat hoeft niet. Ik heb meestal de draaiknop gebruikt omdat de diafragmaring voor mij te gemakkelijk is, zodat hij onbedoeld bijstelt. Er is geen vergrendelingsschakelaar, maar vergrendelen op automatisch is streng genoeg. Ook maakt de draaiknopbediening aparte diafragma-instellingen mogelijk in de foto- en videomodus.
Beeldkwaliteit: je hebt goede lenzen nodig
Eigenlijk is dit een camera review, geen lens review. Maar als het om beeldkwaliteit gaat, moeten we het in het geval van de H2 ook over lenzen hebben. Want door de resolutie te verhogen worden eventuele zwakke punten van de lenzen beter zichtbaar. Om überhaupt te profiteren van de 40 megapixels heb je bijzonder scherpe lenzen nodig.
Ik had twee lenzen om uit te proberen: De lichte en goedkope XF 23mm f/2 en de veel duurdere XF 56mm met f/1.2.
Wat betreft de 56mm lens, daar bestaat geen twijfel over: die is scherp genoeg voor 40 megapixels. Zelfs met het diafragma open.
Bron: David Lee
Verder heb ik een gedrukte tekening met fijne lijnen gefotografeerd. De focus ligt eenmaal op de hoek van het beeld en eenmaal op het midden van het beeld. Hieruit blijkt dat de lens niet meer scherp is in de hoek van het beeld als het diafragma wijd open staat. Maar dat heb je waarschijnlijk niet nodig. Deze lens is vooral gemaakt voor portretten, en daar zitten de scherpgestelde delen van de foto niet in de hoek. In het midden is de lens bij f/2 nog scherper dan bij f/7.1.
Bron: David Lee
Bron: David Lee
Bron: David Lee
Bron: David Lee
De 23mm lens levert daarentegen niet de vereiste scherpte, zelfs niet in bepaalde situaties die in het dagelijks leven veel voorkomen. Namelijk wanneer je het midden van het beeld scherp wilt hebben bij open diafragma (tweede beeld in de volgende serie tests).
Bron: David Lee
Deze bevinding kan niet gegeneraliseerd worden - niet elke goedkope lens is onscherp. Ik raad je nog steeds aan om, als je jezelf trakteert op een Fujifilm X-H2, niet gierig te zijn met de lenzen. Een lens die 26 megapixels bevredigend kan weergeven, kan bij 40 megapixels een teleurstelling zijn.
Als het glas de vereiste scherpte levert, is de nieuwe sensor van de H2 een voordeel. Ik kan en wil geen labs doen, dus alleen een globale indruk: de beeldruis ligt binnen het gebruikelijke bereik van APS-C sensoren. De persoonlijke pijngrens ligt, afhankelijk van onderwerp, bewerking en uitvoerformaat, rond de 3200 ISO, soms is 6400 ISO ook prima.
Meer resolutie is niet per se een nadeel wat betreft beeldruis. Voor hetzelfde beelddetail wordt het beeld meer verkleind, waardoor de meeste van de ruis verdwijnt.
.
Bron: David Lee
Om de dynamiek te testen nam ik een foto met zeer hoog contrast en twee verschillende camera's. Het raamkozijn staat in de schaduw, maar de lucht is heel helder. Hier is een detail:
Bron: David Lee
Als ik het beeld donkerder maak, kan ik op de Nikon D7500 nog details in de reflecterende zonwering naar voren halen. Bij de Fujifilm X-H2 gaan deze details verloren. [[image:71566370 "Fujifilm X-H2" "David Lee"]] [[image:71566371 "Nikon D7500" "David Lee"]]
Geen laboratoriumtest, maar een klein referentiepunt. De Nikon D7500 heeft een APS-C sensor met 21 megapixels. Volgens DxO Mark is zijn dynamisch bereik 14 belichtingsstops - een goede waarde.
Scherm en zoeker
Het scherm van de H2 heeft het klassieke draaimechanisme van videocamera's: uitklappen naar de zijkant en dan om zijn as draaien. Bij de H1 daarentegen trekt het scherm uit en kantelt het. Bovendien kan hij zijwaarts gekanteld worden, zodat het kantelen ook in portretformaat werkt.
Voor het maken van foto's vind ik het vouwmechanisme van de H1 beter, omdat het minder handbewegingen vereist. De H2 zorgt voor zelfcontrole bij het fotograferen en is meer in lijn met de hybride claim.
De zoeker werkt ook in de portretstand.
De zoeker heeft een resolutie van 5,76 miljoen dots, dus 1600×1200 pixels. Plus 120 Hz. Deze waarden zijn heel goed, en dat merk ik in het dagelijks leven. Een goed zoekerbeeld maakt het fotograferen voor mij leuker.
Een hoge resolutie en een hoge beeldsnelheid hebben ook een nadeel: het stroomverbruik is hoger. Fujifilm biedt verschillende standen om je te helpen de juiste balans te vinden tussen batterijduur en prestaties: Eco, Normaal of Boost. Er zijn verschillende soorten boost. Eén verhoogt de resolutie, één verhoogt de zichtbaarheid van donkere gebieden en één verhoogt de frequentie - tot "240 Hz equivalent". De laatste maakt het zoekerbeeld echter donkerder. Naar mijn mening voegen de boost-standen niet zoveel toe dat het een hoger batterijverbruik zou rechtvaardigen.
Video
De videomodus biedt veel mogelijkheden. Ten eerste valt op dat de camera kan opnemen in 8K. Meer bepaald in UHD-II, wat 7680×4320 pixels is. Dit met maximaal 30 beelden per seconde (FPS). Ook beperkt tot 30 FPS is "4K HQ". In deze modus wordt een 4K resolutie live gedownsampled van de 8K resolutie - de zogenaamde oversampling. Dit levert een beter beeld op dan wanneer vanaf het begin alleen een verlaagde resolutie van de sensor wordt opgehaald. De camera gebruikt de laatste methode voor beeldsnelheden boven de 30 FPS.
Zowel bij 8K als bij 4K HQ is er geen versmalling van de beelddoorsnede (crop). Dit gebeurt alleen bij opnamen boven 50 FPS: de beelddoorsnede wordt kleiner met een factor 1,28. Dit gebeurt niet alleen in 4K, maar ook in Full HD. Je kunt de camera zo instellen dat hij altijd deze uitsnede heeft. Zo krijg je een uniforme uitsnede als je opnamen met hoge en lage framesnelheid in een video mixt.
Op mijn 4K-camera wordt de framesnelheid met een factor 1,28 verlaagd.
Op mijn 4K-scherm zie ik, niet verrassend, geen verschil tussen 4K HQ en 8K. Als ik een deel van de 8K-video gebruik, wordt het scherper dan hetzelfde deel dat in 4K is opgenomen. Er is dus ook een nuttige 8K-toepassing voor 4K-schermen.
4K HQ ziet er ook herkenbaar beter uit dan "normaal" 4K. Bij mijn proefpersoon treedt kleurvervaging op in de lagere kwaliteit. Dit is echter een behoorlijk vervelende test; je zult dit effect hoogst zelden zien bij echte alledaagse proefpersonen.
De sensor kan niet zo snel worden afgelezen als de H2S, dus bij snelle bewegingen is een rollend sluitereffect te zien. Zo verschijnen verticale lijnen scheef als de camera snel wordt bewogen. Het lijkt meer uitgesproken bij 25p dan bij 50p.
De omvang ligt binnen de normale grenzen. Met de Sony A7R V, bijvoorbeeld, ziet het er redelijk vergelijkbaar uit.
Autofocus en snelheid
De H2 is niet geoptimaliseerd voor snelheid, maar is toch snel. Beeldverwerking moet immers snel zijn als het 8K in real time verwerkt. Daarvan profiteert ook de continu-opnamefunctie: die beheert 15 beelden met een mechanische sluiter en 20 beelden met een elektronische sluiter. Dankzij de snelle CFexpress kaarten is het buffergeheugen pas na 245 RAW-opnamen vol. Dat komt overeen met ongeveer 12 seconden onafgebroken vuren.
De autofocus is ook snel. Ik ben echter niet helemaal overtuigd van de gezichts- en oogdetectie. Bij natuuropnamen merk ik dat de camera overal gezichten ziet waar er geen zijn. Ik moet de gezichtsdetectie uitschakelen, zodat de camera niet voortdurend op een ongewenst punt scherpstelt.
.
Het videotestshot laat zien of het rechteroog wordt gedetecteerd - het oog dat dichter bij de camera staat. Hoewel de autofocus heel snel tussen de ogen schakelt, is er op 21 seconden een plek waar de camera langere tijd op het verkeerde oog scherpstelt.
Deze clip was een schermopname met verminderde resolutie. In de video met originele resolutie zijn beide ogen in deze passage onscherp. Dit hoeft niet aan de oogdetectie te liggen, het kan ook bewegingsonscherpte zijn of een te trage lens.
Bron: David Lee
Ogen die aan beide kanten wazig zijn, zijn ook niet ongewoon op foto's. Bij het nemen van selfies in de fotomodus ligt de focus altijd op de een of andere manier op het gezicht, maar zelden precies op het oog. Hoge-resolutie neusharen zijn niet per se wat ik wil zien. En ja: ik heb bij autofocus oogprioriteit geselecteerd.
Conclusie: dit is leuk
Ondanks de tekortkomingen van de oogautofocus raad ik de Fujifilm X-H2 aan. Het is een solide allrounder - veelzijdig en met weinig zwakke punten. Tegelijkertijd kost hij aanzienlijk minder dan de full-frame vlaggenschepen. Zelfs instapmodellen met een grotere sensor zoals de Sony A7 IV of de Canon R6 Mark II zijn duurder. En in sommige opzichten is de H2 beter, bijvoorbeeld in de zoeker, de videofuncties of de continue opnamesnelheid.
.
Het is echter geen full-frame camera. Ik betwijfel of het dynamisch bereik een Alpha 7 IV kan bijbenen. Maar ik kan het niet precies meten.
Ik zou het niet aanraden.
Ik zou deze camera niet aanraden als oogautofocus voor jou een belangrijke factor is. Daarvoor produceert het te veel onnauwkeurigheden. Deze zijn merkbaar bij de hoge resolutie in combinatie met een wijd open diafragma.
Niettemin, en met een wijd open diafragma, is het een goede keuze.
Niettemin, en dat vind ik het belangrijkste: ik geniet van de Fujifilm X-H2 - vooral met een snelle lens. Dit is grotendeels te danken aan de zeer goede zoeker, waarin de foto's er al goed uitzien terwijl ze gemaakt worden. Maar het komt ook omdat de camera niet op mijn zenuwen werkt, hij doet gewoon wat ik wil. De bediening is op een goede manier onopvallend.
Titelbild: Fujifilm
David Lee
Senior Editor
David.Lee@digitecgalaxus.chMijn belangstelling voor computers en schrijven leidde me relatief vroeg (2000) naar de technische journalistiek. Ik ben geïnteresseerd in hoe je technologie kunt gebruiken zonder gebruikt te worden. In mijn vrije tijd maak ik graag muziek waarbij ik mijn gemiddelde talent compenseer met een enorme passie.
