Daarom drijven beurzen me tot het uiterste

Twee keer per jaar vindt hier in Baden een kermis plaats. Grote posters kondigen het vreugdevolle evenement dagen van tevoren aan. Maar vreugdevol is relatief. Voor de kinderen wel, voor mij als vader liever niet. Maar juist omdat ik weet hoe blij de kinderen zijn als ze de lucht vol geur van brood en kastanjes inademen en tussen de kraampjes snuffelen, heb ik dit jaar weer de knoop doorgehakt.

En zo gaan we kort na 15.00 uur op weg naar Baden om ons bij de menigte te voegen. Ja menigte. Want het droge, vrij zachte weer is inderdaad goed voor de marktdeelnemers. Maar ik moet me de komende twee uur door alle mensen heen duwen. Heb ik al gezegd dat ik niet van beurzen hou?

Voordat ik je meeneem op een rondleiding, moet je weten waarom ik beurzen vermijd zoals de duivel wijwater vermijdt. Ten eerste zou ik mezelf omschrijven als een rapper. Niet dat ik niet graag (veel) geld uitgeef aan coole dingen. Maar ik denk altijd vrij goed na of de investering het waard is of niet. Ten tweede ben ik een ongeduldig persoon die alles in een zo kort mogelijke tijd gedaan wil krijgen. Je kunt al raden dat een kermistocht met kinderen niet goed samengaat. .

Als het budget bij de eerste stand dreigt te barsten

Dochter en zoon krijgen allebei 20 francs "kermisforfait" - en in de strijd. Natuurlijk ontdekken mijn kinderen bij de eerste kraam twee nonchalante wollen mutsen, waarvan de oren met een luchtpompje omhoog kunnen. "Ik had me eigenlijk voorgenomen om mijn kinderen van een veilige afstand te begeleiden en ze de grootst mogelijke autonomie te geven, ook financieel. En nu al merk ik dat ik moet ingrijpen. "Kinderen, je kunt de pet al kopen, maar die kost 20 frank en dan is je budget al uitgegeven."
Gelukkig zijn de kinderen ontvankelijk voor mijn argumenten.

Het feit dat we van plan zijn de hele beurs twee keer te doorlopen - van de ene kant en weer terug - speelt in mijn kaart. "Kinderen, jullie hoeven het niet meteen te kopen, we kunnen het altijd op de terugweg treffen als jullie niets beters hebben gevonden."

Dus we vervolgen onze tocht voorlopig zonder boodschappen te doen. Totdat mijn zoon bij de tweede kraam een in mijn ogen veel te dure Pokemon-kaart koopt voor 2 frank. Ik denk nog steeds dat het mogelijk is om met de dealer af te dingen. Maar helaas, geen geluk. Zelfs de ogen van mijn kinderen waren niet genoeg om hem te kalmeren. Over te hoge prijzen gesproken. Als je naar een beurs gaat, zorg dan dat je een grote portemonnee meeneemt. Ik heb altijd het gevoel dat alles bijzonder duur is op een beurs - klassieke afzetterij. Want de marktleiders weten dat ofwel de ouders de wensen van de kinderen niet kunnen weigeren, ofwel de kinderen gewoon geen idee hebben of de prijzen voor dit of dat gerechtvaardigd zijn.

Prijsafspraken op een beurs? Waar is de antitrustautoriteit!?

Onderdeel van een beurs is natuurlijk eten en drinken. Eten, niet in de zin van gezond eten. Nee, catering in de zin van je overgeven aan zoveel mogelijk ongecoördineerd voedsel, meestal in de vorm van ongezonde snacks. Een snel pakje brood hier, een suikerspin daar, een paar kastanjes, en tenslotte een pakje churros. En in een mum van tijd zijn er 25 Zwitserse franken weg - betaald, natuurlijk, door papa.

Mijn dochter heeft ondertussen haar oog laten vallen op een (mooie) dromenvanger voor 15 frank. Ik ben opgelucht. Want dat zou ook vanuit mijn oogpunt een verstandige investering zijn. Maar omdat haar vader vindt dat diezelfde dromenvanger elders voor nog minder te koop moet zijn, wachten we met kopen. Maar ik heb het snel door. Er is duidelijk een kartel op de beurs. Het maakt niet uit bij welke kraam, identieke dingen hebben meestal dezelfde prijs.

Maar niet altijd. Mijn zoon staat op het punt een pak rotjes te kopen voor 3 frank als een tiener ons influistert: "Een kraampje verder kun je het pakje krijgen voor 1,50 frank." Hij heeft inderdaad gelijk, en we zijn blij dat we een echt koopje hebben gedaan.

Een half uur later is er helaas geen sprake van een koopje. Mijn zoon heeft besloten voor 8 (!) frank een rubberen Pokemon-hanger te kopen. Ik geef mijn verzet op en herinner mezelf eraan dat ik het mijn kinderen wilde "laten" doen. Maar het vergt veel van me om mijn zuurverdiende 8 frank zakgeld te zien gaan om deze hanger te betalen.

Tegelijkertijd voel ik me slecht als ik zo denk en vraag me af of ik hierin alleen sta. Maar het volgende veldonderzoek, dat nauwelijks een uur duurt, stelt me gerust. Steeds weer zie ik andere ouders met licht gepijnigde, zelfs haastige uitdrukkingen op hun gezicht en hoor precies dezelfde zinnen die ik al sinds 15.00 uur mantra-achtig herhaal: "Schat, weet je zeker dat je dit kunt gebruiken", "Je kunt het al kopen, maar dan is het zakgeld op" of "Nu heb je zo lang gespaard en dat wil je er echt aan uitgeven".

Er zijn eigenlijk kinderen (niet de mijne) die niets willen kopen

Dan weer zijn er ouders die heel ontspannen door de kraampjes struinen. De twee meisjes van een kennis zijn blijkbaar tevreden om gewoon wat te "snoepen", maar zonder echt iets te willen kopen. Daar kan ik alleen maar van dromen. Integendeel: ik merk dat mijn dochter, die naast de zojuist gekochte dromenvanger ook een armband bezit, nog steeds "iets" moet kopen.

Het wordt al snel duidelijk waarom. Haar broer heeft drie dingen gekocht, dus ze wil natuurlijk niet voor hem onderdoen. Uiteindelijk kiest ze voor een heel schattig knuffeldiertje. Nou, de 20 francs waren niet genoeg geweest voor al haar aankopen. Maar gelukkig had ze het geld dat ze gespaard had voor haar zak nog.

Gelukkig (de kinderen) en uitgeput (ik) gingen we op weg naar huis. De moeder profiteerde twee keer van ons bezoek aan de beurs. Ze genoot van een halve vrije middag en ze krijgt ook nog een "mama" ontbijtkoek van de dochter en een handgemaakte (zei de verkoper) van mij.

Ik ben zelf niet hoogbegaafd, maar gediend. Gelukkig is de volgende beurs pas over zes maanden. En het mooiste is dat mijn kinderen er (nog) niet eens van weten. Het is goed mogelijk dat de volgende beurs per ongeluk door mijn vingers glipt.