Chipolo One Point: luiers, trackers - en een reddingsmissie bij Shoppi Tivoli

Daar zat ik dus. Op de grond. Midden in het Shoppi Tivoli winkelcentrum in Spreitenbach. Overal om me heen: afval, van beschimmelde fruitresten tot - sorry - uitgepoepte babyluiers, zorgvuldig uitgespreid als een uitgespreide waaier aan het hof van een Franse koning. De mensen keken heel raar. Er was maar één gedachte in mijn hoofd:

"Hoe ben ik in godsnaam in deze letterlijke shit terechtgekomen?"

Het plan: een Bluetooth tracker op de proef gesteld

Vijf uur eerder

Het is midden augustus - en veel te warm thuis om productief te sms'en. "Perfect," denk ik bij mezelf. "Dan test ik de Chipolo One Point Bluetooth tracker." Het testapparaat is me pas onlangs ter beschikking gesteld door Chipolo. Klein, onopvallend, slechts 3,8 centimeter in diameter en slechts 6,4 millimeter dun. Het doel van de knop-achtige gadget is om verloren voorwerpen terug te vinden. Het wordt eenvoudigweg bevestigd aan het voorwerp dat je niet wilt verliezen: huissleutels. Sporttas. Hondenhalsbanden - of je stopt hem in je portemonnee.

Deze Bluetooth trackers zijn niet nieuw. Ik heb een paar jaar geleden een hele reeks getest. De echte nieuwigheid is dat de Chipolo One Point een van de eerste trackers is die ook geïntegreerd kan worden in het Google "Find My Device" netwerk. Een game changer in het Bluetooth trackerspel. Tenminste voor mensen met een mobiel:

Als je het voorwerp dat aan de Chipolo One Point is bevestigd kwijtraakt binnen het Bluetooth-bereik - 60 meter voor Chipolo - helpt de "Find My Device"-app van Google uit de Playstore je het voorwerp terug te vinden met een soort "warm, warmer, heet"-modus. Er kan ook een hard rinkelend geluid worden geactiveerd. Dit ziet er dan ongeveer zo uit:

Maar het echte hoogtepunt is iets anders. Als je het voorwerp buiten je Bluetooth-bereik verliest, schakelt het hele Android-ecosysteem in. Met andere woorden, de One Point probeert verbinding te maken met elke Android smartphone die Bluetooth en "Find My Device" geactiveerd heeft - een zogenaamd Bluetooth baken. Als zo'n verbinding tot stand komt, word je via een ping op de hoogte gebracht van de locatie van je One Point. Jij. Niet de persoon met wiens smartphone de Bluetooth tracker verbinding heeft gemaakt. Iets anders zou onzin zijn.

Je kunt dan Google Maps gebruiken om je naar het verloren voorwerp te leiden. Of in ieder geval dichtbij genoeg om je eigen Bluetooth-verbinding tot stand te brengen en de rest te doen met behulp van de hierboven gedemonstreerde "warm, warmer, heet"-modus.

Scène van het misdrijf: winkelcentrum Shoppi Tivoli. Er zijn daar veel mensen. En veel van hen hebben een Android smartphone. Het testplan gaat als volgt:

Stap 1: Ik wil de tracker ergens "kwijtraken".
Stap 2: Ik zet het op een lopen en keer terug naar huis.
Stap 3: Thuis markeer ik de tracker als "verloren" in de Google app. Ik wil hem niet alleen terugvinden, maar ook zien hoe vaak hij in de loop van enkele uren door andere mobiele telefoons wordt "gepingd".
Stap 4: Na een paar uur kijk ik hoe betrouwbaar de app me terugleidt naar mijn "verloren" tracker.

Zo eenvoudig, zo goed.

Alleen: ik had geen idee.

Pingpauzes en toenemende angst - het testen gaat sneller

Lunchtijd. Ik trakteer mezelf op een lichte salade in het restaurant tegenover het filiaal van Migros. Dan sta ik op. In een bloembak naast de deur laat ik niet alleen Chipolo's One Point vallen, maar ook een Bluetooth tracker van Apple - de Apple AirTag. Deze doet hetzelfde als de tracker van Chipolo. Alleen met het ecosysteem van Apple. Dus ik krijg een directe vergelijking met de concurrentie.

Het is 13.13 uur.

Ik ben weer thuis. Het is 13.23 uur. De app "Zoek mijn apparaat" laat meteen zien dat de Chipolo One Point voor het laatst is gezien bij Shoppi Tivoli - drie minuten geleden. Heel goed. Dit betekent dat een eerste Android apparaat de One Point al heeft gelokaliseerd voordat ik de tracker als "verloren" kon markeren in de app. Indrukwekkend.

Op de enigszins afgelegen bovenverdieping van het winkelcentrum heeft het "Find My Device" netwerk in ieder geval geen blinde vlek.

Tijdens de middag ontvang ik ongeveer elke tien minuten een ping - wanneer iemand in de buurt van de tracker is en het One Point kortstondig verbinding heeft gemaakt. Ik glimlach tevreden. De AirTag van Apple pingt trouwens ook ijverig, veel ijveriger zelfs: ongeveer elke twee tot drie minuten.

Dit kan te maken hebben met het feit dat het in april 2024 gelanceerde netwerk "Find My Device" nog niet standaard geactiveerd is op veel Android-apparaten. Daarnaast zetten veel smartphones ongebruikte apps in de energiebesparende modus om bronnen te besparen. Bij Samsung heeft dit ook invloed op het Find My Device netwerk. Samsung gebruikers hebben dit niet nodig omdat ze Smart Tags gebruiken. En: in tegenstelling tot Apple en Samsung gebruikt Google alleen de "geschatte locatie" van beacons. Dat is goed voor de privacy, maar niet zo goed als ik mijn One Point probeer te traceren.

16 uur. Ik kijk nog eens op de app.

"Vreemd," denk ik bij mezelf. De pingfrequentie daalt. Of beter gezegd: hij daalt van elke tien minuten naar ... radiostilte. Er gaan 20 minuten voorbij zonder ping. 30 minuten. 40 minuten. 50 minuten. Mijn hartslag neemt toe met mijn angst. Wat is er aan de hand? De AirTag van Apple heeft immers 20 minuten geleden gepingd. Er lijkt niet veel beweging in te zitten.

Tijd om naar het winkelcentrum te gaan.

Een kat-en-muisspel in het winkelcentrum

Auto. Parkeren. Lift. Trap. Daar, het Migros restaurant. Dan een blik in de doos waar ik de trackers heb achtergelaten:

Het is leeg.

In de ene hand open ik de app "Zoek mijn apparaat". In de andere de app "Find My" van Apple op een van mijn oude Getest iPhones. Nou, beide apps hebben weer een ping. Maar op verschillende locaties in het winkelcentrum. Eerst volg ik de veronderstelde locatie van het One Point naar het C&A filiaal. Die bevindt zich - natuurlijk - midden op de afdeling damesondergoed. Geweldig. Ik, een man met twee mobiele telefoons in mijn hand, zie er daar zeker niet verdacht uit.

"Geen paniek," zeg ik geruststellend tegen mezelf, "je hoeft niet helemaal naar binnen. Het Bluetooth-bereik van 60 meter zou voldoende moeten zijn om van buiten de winkel verbinding te maken met het apparaat."

Er wordt echter geen verbinding gemaakt. Waar het One Point ook is, het is er niet. Dus ik kijk nog eens naar de app: nog geen nieuwe ping van Google. Maar wel van Apple's AirTag, en die heeft ineens een compleet nieuwe locatie. Nu dringt het tot me door: mijn bestemming verplaatst zich! Maar hoe? En waar?

Een kat-en-muisspel begint.

De achtervolging: tussen hoop en vuilniszakken

Ik haast me door de gangpaden van Shoppi Tivoli, mijn ogen voortdurend gericht op mijn twee mobiele telefoons, die me laten zien dat de trackers nog steeds in beweging zijn. De ene keer moeten ze bij de H&M zijn, dan weer bij de Swisscom winkel.

Tussendoor krijg ik zelfs een direct signaal op mijn mobiel. Zonder aarzelen activeer ik de modus "warm, warmer, heet" en het belsignaal. Maar ik hoor niets in het lawaai van het winkelcentrum. En hoewel de "warm, warmer, hot" modus aangeeft dat de tracker zich verder van me verwijdert totdat het signaal weer verdwijnt, geeft het niet aan in welke richting.

Blijkbaar kan mijn doelwit zich goed verstoppen.

Ik dwaal een uur lang als een bezetene door het winkelcentrum en volg verouderde locaties. Mijn wanhoop neemt toe. Wat als de trackers ergens in een hoekje terechtkomen waar geen Bluetooth-signaal door kan komen? Dan, opeens: weer een stabiele verbinding. Ik activeer het belsignaal - een zachte piep bereikt me. Mijn hart maakt een sprongetje. "Eindelijk", denk ik en volg het geluid in de richting van de LIPO meubelwinkel.

Een schoonmaakster. Haar karretje. Het gerinkel van de eenpunts tracker. Eureka! Maar ... wacht eens even. Waarom graaft ze in haar vuilniszak? "Wat is dat voor gepiep?" mompelt ze, zichtbaar geïrriteerd, "Ik heb hier nu echt geen tijd voor."

Ik benader haar en leg uit dat het gepiep van een kleine tracker komt die ik kwijt ben en bied aan haar te helpen zoeken. Ze lijkt niet blij. Haar veroordelende blik vertelt me dat. Toch duwt ze het doosje met maandverband naar me toe. Als ze de vuilniszak weer opent, word ik getroffen door een onaangename geur. "Echt waar?" denk ik. Maar nu kan ik niet meer terug.

Luiers, trackers - en een ongewone reddingsmissie

Met onze gecombineerde kracht en rubberen handschoenen rommelen we in de vuilniszak terwijl we de "schatten" om ons heen op de grond uitspreiden - luiers, bijvoorbeeld. Gebruikte luiers. Walgelijk. De blikken van voorbijgangers zijn zeker. Eén vrouw houdt zelfs vol afschuw haar neus dicht, terwijl een klein jongetje nieuwsgierig naar de verspreide rommel wijst. De schoonmaker heeft de kar zelf ongeveer een uur geleden overgenomen van een collega die eerder de technische gangpaden van het winkelcentrum had schoongemaakt - rond de tijd dat ik na een lange onderbreking weer een signaal kreeg.

"Ik werd bijna gek van dat constante gepiep," schold ze me uit, "ik dacht zelfs aan een bom!"

Gelukkig. Vol wroeging en schaamte dat ik de onschuldige medewerkster in zo'n situatie heb gebracht, leg ik haar uit wat de tracker inhoudt. Dat lijkt te helpen. "Oh, bestaat zoiets?" vraagt ze, niet meer zo geïrriteerd, "het is echt handig." Ze vermaant me dat ik de volgende keer dat ik zo'n tracker test, ik hem niet ergens moet achterlaten waar het schoonmaakpersoneel hem kan oppakken en in de vuilnisbak gooien. Ik knik nederig.

En dan, op de bodem van de vuilniszak, vinden we ze eindelijk - de Chipolo One Point en de Apple AirTag.

"Daar gaan we!" juichen we allebei opgelucht. Ik begeleid de vrouw nog een tijdje op haar rondleiding nadat we het afval weer in de vuilniszak hebben gedaan en de vloer hebben gedweild. Dan nemen we afscheid, lachend om de absurde situatie waarin mijn getest Bluetooth apparaat ons heeft gebracht. <p